Het is al jaren hetzelfde liedje. Steevast in maart heeft Cruzer
last van keel- en darmklachten. Zelfs de dierenarts zit ermee in haar maag.
Vanmorgen had Cruzer waar haar baasje de hele nacht mee op had gezeten, het
buiten bitterkoud. We waren koud begonnen aan de wandeling of ze verzette al
geen stap meer. Ze trof het dat W. die dag toevallig mee was. Terwijl Skip en
Byker uitbundig blaffend achter sneeuwballen aanrenden, nam W. haar mee naar
Skips opa die vlak bij het hondenbos woont. Terwijl de twee boefjes
sneeuwverstuivingen en -2° trotseerden, lag Cruzer bij een
kamertemperatuur van 25° op haar rug, zodat opa met zijn voeten haar
arme buikje pijnvrij kon wrijven. Opa wist ook wel ‘wrijven helpt niet, Rennies
wel’, maar hij bedoelde het goed. De allergie is te verklaren. De buikpijn? Van de dokter kreeg
Cruzer pilletjes tegen de pollenallergie en spuitjes tegen de misselijkheid en
de pijn. Feit is dat ze morgen samen met haar zus op de jaarlijkse
voorjaarsvakantie in een mondain hondenhotel zou gaan. En net als ieder jaar …
Toch onbewust een beetje last van prerecesstress?
uit het boek: De rebellen maken er een bende van (2014)