MY DOG SKIP

Best friends forever and beyond 

💕

NATURELUREN

 

Na wat gekwakkel is het zomaar weer zomer. Een vrijwilliger van het Limburgs Landschap leidt vol verve midden op een woensdagmiddag een gering groepje belangstellenden op de Groote Heide rond. Wij schuifelen ze tegemoet. Skip is uiteraard aangelijnd. Op het struinpaadje moeten we de stilstaande groep natuurliefhebbers inhalen. De leider informeert over vliegjes die stuifmeel transporteren en hoe belangrijk dat is - hij heeft kort van te voren een aantal van hen geplet om ze te showen.

In het voorbijgaan moeten de zeven naturelurende individuen voor ons wijken. Zonder enige twijfel of de geringste aarzeling gaan ze beleefd opzij. Hun stevige stappers, schattend maat 38 tot en met 48, planten ze zonder pardon bovenop de bloeiende heideplanten. Ik brul: ‘Niet op de planten!’ Unaniem gelach van de deelnemers/natuurliefhebbers, waarvan zes ANWB leden, want gehuld in human nature kledij. De vrijwilliger licht toe dat de stoere heide best tegen een stootje kan. Is het gek dat Skip, net als wij, zich afvraagt waarom honden (doorgaans driekwart minder wegend) niet buiten de gebaande paden mogen en verplicht aan de lijn moeten?

*De titel ‘natureluren’ is bedacht door Johannes Bellinkx. Ere wie ere toekomt.

uit de bundel Bezige Bu (2015)

VLUGGERTJE

 

Op de bonnefooi naar de heide. We vertrokken met zon. Doodse stilte en geen kip te zien onderweg. Inenen komt een spookachtige ijzige wind opzetten. Ik ril onder mijn opbollend zomers katoentje. Bomen zwenken en zwaaien. Opgerakeld blad tolt om de eigen as. Skips haren worden gladgestreken door de straffe wind. Vanuit het zuidelijk luchtruim vloeien violet en inktblauw naar ons toe als uit een omgestoten verfblik. Overvallen door onheilspellend donker in een grote leegte. Hoe nietig is de mens.

De uitbuikwandeling wordt een vluggertje. Skip die intens geniet van de acute temperatuurdaling moeten we teleurstellen. De spatten die ons bereiken worden talrijker. Tijdelijk beschutting zoeken onder de luifel van een wilde appel zou een slechte keus zijn. We zetten flink de pas erin. Voor de afwisseling blijft Skip tussen ons in lopen. Hij berekent vast zijn kansen. Welke route is het veiligst: langs de bosrand met de metalen afrastering, de open vlakte of via die eenzame boom?* Als een losgeslagen meute honden bereiken we met de hakken over de sloot de auto die ons moet beschermen tegen dodelijke blikseminslagen.

*Mocht je in het open veld overvallen worden door onweer of je hoort het naderen(tel minder dan 10 seconden tussen bliksem en donder), dan is het raadzaam om je zo klein mogelijk te maken door op de hurken te zitten met de voeten tegen elkaar. Op die manier zoekt de stroom geen weg door je lichaam, maar onder je voeten door. Schuil nooit onder een paraplu, alleenstaande boom, langs een bosrand of in de buurt van een metalen afrastering.

uit de bundel Bezige Bu (2015)

HOE SPREEKT-IE?

 

Op de terugweg vertragen veel honden. Buiten is té leuk om weer voor binnen te verruilen. Skip permitteert zich met enige regelmaat een ongeoorloofde afslag tegen het einde van een losloopwandeling, óf hij doet de grote verdwijntruc. Voorzie ik een uitbraak dan houd ik ‘m kort. Dikwijls zie ik het door de vingers en krijgt hij carte blanche. Zolang het een gezamenlijk spelletje blijft met een gelijkoplopende score is het goed.

Skip stept dynamisch tussen het opgeschoten snijgras. Ditmaal blunder ik. In één oogopslag is Skipmans verdwenen. Ik roep, fluit, klap in mijn handen. Zelfs kraken met het zakje Frolic™ Unterwegs levert geen respons op. Hij hoeft niet op appel te verschijnen, ik vraag slechts oogcontact. Wat we als eigenaar gedurende de opvoeding vergeten zijn: de hond leren reageren. Een simpele blaf of woef om ‘m te lokaliseren is toch niet te veel gevraagd? Na een korte zoektocht vind ik Skip, spadend in de greppel. Ik neem me voor om meteen te beginnen met les 1 van de cursus ‘Luid’. ‘Hoe spreekt-ie?’ vraag ik Skip. Een excuusblik: begrijp jij, onnozelaar, niet dat ik mijn bek vol heb met grond? De omgekeerde wereld: mag-tie blaffen, doet-ie ‘t niet.

uit de bundel Bezige Bu (2015)

TIJGERPRINT

 

In het hondenbos is de bouwvak merkbaar. Een gering aantal meest vreemde auto’s, mensen en honden. De enige bekende is de goedlachse meneer van vrolijke wildebras Hanson. Vandaag wordt hij vergezeld door een vakantiehond. We beoordelen diens uiterlijk als een pittige tijgermix. Hanson is naar de dagopvang; een manege waar vrinden van de eigenaar het voorrecht hebben om daar op werkdagen hun hond te stallen. ‘Dan is hij niet alleen thuis als mijn vrouw en ik naar ons werk zijn’, lacht de meneer leuk. ‘Hanson staat te springen van vreugde als ik ‘m daar aflever. Bij het ophalen moeten we ‘m altijd ergens vandaan plukken. Het geeft je een goed gevoel wanneer je weet dat je hond zich goed amuseert, terwijl jij je op het werk vermaakt.’ Zucht, waren alle bazen maar zo. Hoeveel zielige verpieterende honden kijken je overdag, lopend langs hun huis, vanachter het raam met trieste ogen waarin weinig te beleven valt aan. M. en ik fantaseren erop los. Meneer Handson is vanwege zijn goudmontuur óf notaris, accountant is optie twee, óf hij heeft een leidinggevende job bij een multinational waar je als medewerker graag je best voor wilt doen. Zijn Algemeen Beschaafd Nederlandse tongval doet vermoeden dat de liefde van zijn leven hem naar Limburg bracht.

'Hij, wijzend op de logé, woont sinds een jaar of vijf bij mijn dochter in de hoofdstad. Daar moet je als hond wel heel sociaal in de omgang zijn, anders ben je nergens welkom. Je kan hem driedubbel in de knoop leggen. Hij gaat zelfs mee naar kantoor’, calculeert de attente meneer in die ziet dat ik licht sceptisch naar de pitbulldog met een brede halsband vol stoere spikes loer. Terwijl hij het zegt, hebben Skip en het borrelnootje zich al angefreundet. Relaxed lopen ze samen een eindje op. Hij is de goedmoedigste reu die ik ooit  ben tegengekomen. Vast de invloed van de vriendelijke meneer die ongetwijfeld een schat van een dochter moet hebben.

uit de bundel Bezige Bu (2015)

KOM VAN DAT DAK AF

 

Het is vroeg in de avond. Skip doezelt in de geopende serre. Een etage hoger soest poes. Alles senang. Skips neus begint te wiebelen. Het ruikt, het ruikt naar … poes! Skip schiet onmiddellijk in alarmfase 8. Hij gromt, blaft en explodeert als hij doorheeft dat een poes op ZIJN dak huist. Doordat hij wild op zijn achterste poten joept, stoot hij zijn kop tegen de aluminium tafelpunt, (auw, da’s hard) en schraapt hij met zijn klauwen zowat de verf van het deurkozijn. Hij pist in elke hoek wat hij nog NOOIT gedaan heeft en scherpt zijn nagels aan het beton. Klaar voor de strijd. Schraar, zich van geen kwaad bewust, blikt beminnelijk omlaag: waar is al dat tumult voor nodig?

Ik vind een ravage: omgevallen stoelen, pies en Skip over zijn toeren en met een bult onder zijn oog. Ik dirigeer hem naar de keuken. Hij wurmt zich tussen mijn benen door om via een omweg toch in de binnentuin te belanden. Ik versper de doorgang en Skip geraakt in de achtertuin. Uit pure frustratie grijpt hij een opstijgende spreeuw uit de lucht, een pechvogel die net zijn verenkleed in het zand van parasieten had ontdaan. KILL! Als dat geen statement is.

Skip blijft opgesloten in de televisiekamer waar hij briesend broedt op een ontsnapping. Daar zitten we dan met de ramen en deuren dicht, terwijl de temperatuur langzaam oploopt en Skip overkookt. Hij kalmeert als ik diepvriesdoppertjes tegen zijn wang houd om de zwelling te laten slinken. Poes snort al lang en breed in haar eigen mandje. Het is zo klaar als een klontje dat Skip de uitstapjes van Schraar niet duldt. Lieve Schraar, het had zo mooi kunnen zijn. We gunnen je de sightseeing zo. Sorry, er zullen andere afspraken gemaakt moeten worden. Zou een bezoekregeling als Skip van huis is wat zijn? *Kom van dat dak af is een hit uit 1960 van en door Peter Koelewijn

uit de bundel Bezige Bu (2015)

SCHRAAR

 

De huistijger van onze bovenburen zagen we voorheen nooit. Sterker nog, we waren onwetend van het bestaan van Schraar. Zeker hoorden we weleens: ‘Schraar, niet doen’. Wij koppelden dit aan onze andere buurman die toevalligerwijs eveneens luistert naar de vernederlandste versie van het Franse Gérard. We hoorden nooit geklaag of gemiauw. Terug naar poes Schraar. Ja, het is een poes. Volgens de eigenaresse: een dame van stand die, heel geslepen, nooit heeft geleerd om zichzelf te onderhouden (lees: muizen vangen) en zich daarom dagelijks laat fêteren op exquise hapjes. 

Tien jaar lang leefde de hybride van Noorse Boskat en Tijgertje tevreden tussen de kamerplanten. Nu lonkt de jaloersmakende jungle (lees: de achtertuinen). Niet lang nadat de pas geplaatste balkondeuren open zwaaiden, zette Schraar de eerste voorzichtige stapjes op onze serre. Ze kijkt nog steeds haar ogen uit: een groen oerwoud ligt aan haar voeten. Ze moet alleen nog daar zien te komen. Ze schat haar kansen in. Hoe ver is het springen naar het schuurtje, zou één dappere duik het halen om in de Japanse honingboom te belanden, is afdalen langs de regenpijp een optie?

Geregeld zie ik het deftige kopje nieuwsgierig om de hoek steken: zou daar beneden binnen ook een poezenpaleisje zijn? En: wat is dat voor een crèmekleurig harig beest? Vooralsnog is ze tevreden met slenteren over het dakgeraamte, dagdromen in de dakgoot, dammen van ruit naar ruit, spinnen, en lui liggend haar staart zwiepen.

Zal landgenoot (Noorse Buhund) Skip uit zijn dak gaan als hij haar ziet? Zal hij zich wild schrikken? Tot nu toe had hij weinig reden om de lucht te bestuderen - in vogels en vleermuizen heeft hij immers geen interesse. Misschien heeft hij zijn poezelige landgenoot allang gespot en vindt hij het stiekem gezellig. Want: als gecertificeerde waakse fiks over je heen laten lopen is een onweerlegbaar taboe.

uit de bundel Bezige Bu (2015)

VOORUITGANG

 

In één nacht van 32 naar 17 graden. Te voet van Venlo naar Steyl en weerom. De wandeling werd een onderneming van op de kop af drie uur. Het pad voerde ons langs de Maas waar grote happers een bocht van de Maas verbreden. Fietsers die over het split dokkerden hoorden slechts het kabaal van de vermalende vergruizers. De koeien waren verdreven naar de uiterste hoek van de wei. De meeverhuisde reiger stond gemoedelijk tussen hen in. Vaklui, explosievenexperts, met een metaaldetector aan hun arm zochten naar bommen. Geregeld werd er voorzichtig in de grond geboord. 

Vis-à-vis ondertunnelde Skip het aanpalende weiland. Althans wat er van over gebleven is: het wandelgebied krimpt naar aanleiding van de vooruitgang. Donkere wolken boven ons. Waar ik stond, verschijnt later dit jaar een fietstracé. Weg natuur, weg rust, weg (honden)wandelgebied. Het was er druk met recreanten. De oude garde uit het predigitale tijdperk mét en de smartphoners zonder plu. De wandelende vakantievierders verwachtten er rust, ze vonden herrie. De ongeruste dorpsbewoners die er al sinds mensenheugenis hun honden laten rennen, schrikken zich elke keer te pletter van de onstuitbare en onomkeerbare voortgang: een trommelende stenen uitspugende zeef. Maar waar een wil is, is een weg. Tussen prikkeldraad en hekwerk in, is in korte tijd een alternatief pad verrezen. Het heeft iets strijdlustigs: we vinden altijd een uitwijkmogelijkheid.

uit de bundel Bezige Bu (2015)

ZWEETVOETEN

 

Het is iets voor negenen. De gevaarlijke hitte is al tastbaar. Te laat om ver te gaan wandelen. We zijn niet de enigen die er zo over denken. Slome retrievers, een nauwelijks enthousiaste Shih Tzu, en een forse druktemaker die normaliter uitvalt tegen andere reuen, maar zich nu mak gedraagt. Een rare gewaarwording.

Skip muist dichtbij huis in het schaalloze grasland waar sint-janskruid de boventoon voert. Het had net zo goed de Sahara kunnen zijn. Ik wankel op de uit voorzorg meegenomen driepoot. Voortdurend als ik (vanwege de haas) achter de ronddalvende Skip aan verhuis, zakt minstens één poot in een van de ontelbare gaten. Bij tijd en wijle komen hondenvriendjes een kijkje nemen. Berner Sennen Jessie verdrijft Skip uit zijn minigroeve. Een tandenknarsende Skip geeft geen krimp. Na een summiere schouw snapt ze niet waarom iedereen er zo gewichtig over doet. Ze gaat. Skip wil het werk hervatten. Hij steekt zijn neus in de kuil, trekt een vies gezicht en stuit op. Goeie grutten! Had die Jessie me daar een partijtje zweetvoeten.

Noodgedwongen trekken we verder. We kunnen een eindje onder bomen van dezelfde statuur en jaarringen waar het zonlicht ons niet kan vangen. Skip mag van de lijn. Voor een sprint is het toch te warm. 

uit de bundel Bezige Bu (2015)

BINNENDRUK

 

De premisse: geroffel alsof het dak eraf gaat. De kegelbaan is geopend. Daarboven is er weer eentje ziedend van woede. Het bloedstollende epicentrum lijkt boven onze stad te liggen. Ik sluit alle ramen en deuren om het donderend geluid te dempen voor Skip. Temperatura extrema. Het toetsenbord wordt verruild voor de sloof. De binnendruk loopt hoog op. Achter de stoof is het om te ploffen. Net als Skips spanningsboog die op ontploffen staat. Dampende etensgeuren die hondenneus en -brein binnendringen, leiden af van het gedonder. Geurige kippenbouillon doet Skip vergeten dat hij het sedert de inslag in de kerktoren jongstleden niet zo heeft op onweer. Na het uitblijven van het condiment, de gemelde pittige hagelbuien, kan een opgeluchte Skip na het overtrekken van het regenfront in alle frisheid buiten liters lozen. 

uit de bundel Bezige Bu (2015)

ZWARE BALLEN

 

Snerpend grint en getik van de jeu de boulesballen op de lommerrijke buitenplaats. Skip ligt bij zonsondergang achter de baanafrastering die we voor de zekerheid hebben neergezet. Een rvs bal weegt 720 gram; als je daarmee een oplawaai krijgt … Skip volgt onze bedrijvigheid met relaxed over elkaar gevouwen voorpoten. Geen haar op zijn warme pulserende lijf die eraan denkt om achter de loodzware ballen aan te gaan.

Voordat de verliezer van set één revanche mag nemen, zijgen we neer op het terras om te pimpelen. Terwijl wij genieten van de geneugten van het buitenleven, poot een moedermerel haar landingsgestel op de door ons zelf aangelegde 9 meter baan. Ze is geen hoogvlieger en gebruikt vernuftig de baanlengte om haar jong te leren opstijgen vanaf de grond. Leuk als je iets met plezier gemaakt hebt en het dan een tweeledig doel dient: voor het Provençaalse petanque (want dat is wat we spelen) en als startbaan voor een jong om zijn vliegbrevet te halen. Zullen eerdaags volgende generaties hier straks ook hun startlicentie behalen?

Omdat moedermerel een spoedcursus vliegeren gaf en we de les niet wilden verstoren, raakten we, terwijl de maan de zon afloste, onder invloed. Het tweede potje verschuift naar een herkansing bij daglicht. Dan is ook de ingedommelde Skip weer wakker.

uit de bundel Bezige Bu (2015)

DISCO INFERNO

 

Overdag een stekende zon. Om middernacht knorde en morde een ontstemde Jupiter, god van de hemel en het onweer. Zomers onweer geeft mij het vrije vakantiegevoel. Het zal vast met nostalgie naar mijn kindertijd te maken hebben. Op een bowlingbaan van wolken kegelde het Romeinse equivalent van de Griekse Zeus flitsende discobollen. Althans zo klonk de disco inferno in mijn perceptie. Skip vertrouwde het voor geen meter. Sinds de inslag (van de kerktoren) tijdens onze glamping laatst is hij abrupt verpest. Hoe voorkom je erger?

Gods woede raakt als de bliksem bekoeld en de in het donker weggekropen Skip is alles vergeten. Van binnen naar buiten voor de verlate avondroute. Straten staan blank. Vloeiende regendruppels tussen de blaasjes vormen steeds groter wordende kringen en verlaten zo het wateroppervlak. Een verweesde fietser met slippers op de pedalen – in de plastic zak op de bagagedrager zit vast duur schoeisel – klingelt schel. Ik spring opzij voor de door hem veroorzaakte vloedgolf. Ontsteltenis bij Skip vanwege de bel. Houdt het dan nooit op!

uit de bundel Bezige Bu (2015)

OP WATER LOPEN

 

Niets zo veranderlijk als het weer. De waadbroek die gisteren praktisch onmisbaar was, kan vandaag verruild worden voor een afrits- of driekwartbroek. Het flesje drinkwater laat ik in de auto staan, ondanks dat het onvoorzien drukkend is. Met al dat gevallen hemelwater moet het bos een zoetwatermeer zijn. Want: net als auto’s benzine slurpen, zo loopt Skip op water. De bodem die kurkdroog bleek, had al het water geabsorbeerd. ‘Brandend zand en nergens water’, bracht Anneke Grönloh lang geleden al ten gehore met de door Johnny Hoes bewerkte hit Heisser Sand. We waren gewaarschuwd. Voor één keer moesten we de terecht ontgoochelde Skip teleurstellen. Zielig hè.

uit de bundel Bezige Bu (2015)

BEVLIEGING

Tien wandelminuten verwijderd van de auto. Wolken schuiven voor de zon en geven daarmee een diavoorstelling op de weidegrond waar Skip tussen de zegge plopt. De lucht voelt klef. Waar haalt hij de energie vandaan? Vier net bezwangerde vaarzen die tevergeefs door de modder hebben gerold, zoeken steun bij elkaar. Ze zijn korzelig. Een oneindig leger bloedzuigende vliegen plakt om hun enkels, op de donkere vlekken van de vacht (op het koelere wit zit er geen een), bij hun aars en rond de grote vochtige koeienogen waarin ze zomaar zou kunnen verdrinken. Mechanisch zwiept de door het slijk gehaalde staart de vliegen van zich af. Trillende vachten om de irritante insecten af te schudden. Hun kop gaat zover als hij reikt heen en weer. Ze worden er geschift van, ik nerveus. Bestaan er geen insectenwerende middelen voor landbouwdieren zoals een anti vliegenspray of een reuzen klamboe? Kunnen er niet net als bij paarden zebrastrepen worden aangebracht die eveneens effectief tegen dazen schijnen te helpen?

Uit compassie voer ik de dames het gedroogde gemaaide gras van de buurman. Dat leidt wat af. Gras is altijd groener aan de overkant. Als de aanstaande moeders verzadigd zijn, gebruiken ze toeven gras als vliegenmepper voor een breder bereik. Chapeau! Wat een hardnekkige vliegen. Daarom ging Skip op de loop: de vliegen op zijn oren en gezicht blijven zelfs plakken als ik erover wrijf. Gauw wegwezen hier.

uit de bundel Bezige Bu (2015)

HALVE FINALE

 

Een nachtelijke stortdouche. Zomerregen heeft iets knus, als je binnen bent. Doet het ons aan de tropen denken, aan vakantie? Of is het de verkoeling die het na afloop brengt? Skip wacht puffend tot de treurbuis dooft en de stilte weer de overhand neemt. De kwartfinale, paniekvoetbal door het Nederlands elftal, loopt uit. Buiten in tenten en tuinen (voor zover het weer het toelaat) klinkt geroezemoes, zijn de gemoederen verhit, weet iedereen het beter, horen we afkeuring en keer op keer teleurstelling. 

Onderhand kijken wij naar de aanbevelenswaardige Deense speelfilm Superclásico die heel toevallig een match tussen twee rivalen en verweven levens verbeeldt. Dan gejuich en bij velen de ultieme verlossing: snikken van geluk.

Al dat water was groeizaam. In de ochtend, als iedereen zijn geluksroes uitslaapt, wandelen Skip en ik door gulzig drinkend groen dat welig tiert. De Engelsen hebben er zo’n alleszeggend woord voor: lush. En zo groeit tevens het Nederlandse team langzaam door naar de status van kampioen.

uit de bundel Bezige Bu (2015)

RADAR

Natte en droge perioden wisselen elkaar constant af. Na raadpleging van een weersite kiezen we voor optie twee. Langs de rivier peert Skip met Chap, een Spaanse ‘schone’ Waterhond die nu nog loopt te bleekscheten, de struiken. Een koekje hebben ze al gehad. De baas en ik kletsen onderweg wat in het luchtledige over het WK, bier en dat soort ongein. Dankzij de vele roeiboten met luid roepende stuur, hoor ik de bel niet. Halfweegs komt Chap zonder Skip terug. Het was rücksichtslos van me om niet op te letten. En nu is Skip van de radar verdwenen. De crux van het hele verhaal is dat ik geen referentiekader heb, waar Skip zich kan bevinden. Even wisten we niet van elkaar waar we ons bevonden. Is Skip roerloos achtergebleven om Chap te lozen, rechts teruggekeerd naar start of links doorgestoomd richting keerpunt? Zijn er wilde dieren in het spel? Ik wacht, bazuin rond en fluit. Geen gehoor, geen bel. Ik moet kiezen: achterwaarts of vooruit. Ik ga terug omdat ik daar buitendijks het hele gebied hoop te overzien. Geen baken, geen witte krulstaart die boven de wilde weideflora uittorent. Later blijkt dat Skip doorgelopen is naar het kloosterdorp in de veronderstelling dat ik dat ook zou doen - hadden we uitsluitend met zijn tweetjes gelopen dan was dat zo gegaan. Op zijn laatste beentjes zie ik hem terugkeren naar daar waar we elkaar uit het oog waren verloren en waar ik, net als hij, weer ben aanbeland. Hij blij, ik blij. We hebben allebei dringend behoefte aan een rustpauze aan het water. Behalve het zweet op mijn voorhoofd ben ik droog gebleven.

uit de bundel Bezige Bu (2015)

SERVICE

 

Een nachtelijk aaneengesloten buienfront trok over het Zuiden. Een droge dageraad. We volgen een struinpaadje pal langs de rivier, want dat is wat Skip het liefst doet. En ik moet mee. Door de overvloedige regen is het door vos en Galloway ingesleten pad een modderige gaanderij. Geregeld gebruiken we basaltblokken als step stones (stapstenen). De discutabele landbouwgeur van het koolzaad is allesoverheersend, terwijl het St. Janskruid in de meerderheid is.

Skip, die liever achterop loopt, wil ik voorop hebben als we ons een weg banen door de uitgedijde nattige vegetatie. Al snel plakt mijn flodderige broek tegen mijn benen. Maar alleen zo kan ik met de ingeklapte golfparaplu de druipende stengels van de oevergewassen tegenhouden die zich anders aan de snuit van Skip zouden afvegen. De service wordt gewaardeerd, want Skip wacht na elke handeling tot ik een volgende plantenrij opzij houd, zodat hij vrije doorgang heeft. Graag gedaan, jongen.

uit de bundel Bezige Bu (2015)

BOEREN EN BUITENLUI

 

Een lege agenda. Ik had Skip beloofd dat hij vandaag een graafproject mocht afmaken dat hij gisteren wilde beginnen. Ik heb mijn opklapkrukje meegenomen en zoek beschutting onder een kathedraal van een eik. The Gals (de Gallowei koeien) blijven gemoedelijk onder het bladerdak. Houdt dat net als bij schapen in dat de gemelde regen van korte duur zal zijn? Want bij aanhoudende neerslag laten ze zich kletsnat regenen. Boeren en buitenlui weten zulks, een stadse zoals ik moet dat ondervinden. Het begint zachtjes te miezelen. Skip zwaaistaart in het gras, een teken dat hij weldra zijn prijs gaat innen. De eik omarmt me met zijn grillige grijpers, zijn kroon houdt me droog.

Skip vindt het stom dat ik op een krukje wacht. De bliepjes tijdens het intikken van tekstjes op de telefoon, hinderen hem. Voortdurend vergewist hij zich of ik er nog ben. Als het grondverzet vordert en zijn kop onder de grond verblijft, wordt het volume voor hem gedempt. Na een tijdje zet Skip het spontaan op een lopen. Ik veronderstel dat hij een beestje achternagaat. Ik fluit als hij een stip in de verte dreigt te worden. Blij opgelucht verandert hij van koers. Was hij toch even vergeten dat ik onder de eik zat! Voor Skip zijn gemoedsrust versleep ik mijn krukje naast de vers gedolven kuil. De boerenwijsheid klopt, we blijven, op een paar druppels na, droog.

uit de bundel Bezige Bu (2015)

PUPPARADE

 

Aan de wandel in de versgemaaide wei waar we ons verend voortbewegen, alsof we veen betreden. Een ommegang van actieve loslopende pups (plus één aangelijnde prepuberende poedeldoedel): een superschattig ieniemienie black and tan Teckeltje, een innemende melkchocolade Labrador, een kliedernatte zwarte Labrador, een lief misbaksel met te lang lijf en te korte pootjes, een laaiend enthousiast probeersel van een Border Collie, en een nu al bitchy Jack Russellteefje. Ik probeer ze op te vangen. Maarrr allemaal willen ze met Skip kennismaken. Skip die ongemeen verdraagzaam is, wordt het na twee hem overhoop springende snotneuzen te gortig. Ontredderd kijkt de goeierd naar me op. ‘Toe dan’, doel ik op de nabije struiken, ‘verstop je maar’.

Mijn einzelgänger zoekt spoorslags zijn heil tussen het kruid en onkruid. Een doeltreffend distinctiemiddel zolang hij zich koest houdt, want alleen dan blijft de bel aan zijn halsband onbewogen hangen. Als ook de laatste snuggere pup opgeeft en een nieuw slachtoffer heeft gevonden, verzeker ik Skip dat de kust veilig is. Aarzelend komt hij te voorschijn. Twee kinderen, een ventje en een troelie van een jaar of zes schat ik, vallen voor hem op de knietjes: ‘Wat een scheetje!’ Skip legt zich er bij neer, gooit zijn poten wijd en laat zijn buik aaien en zijn kop kriebelen.

uit de bundel Bezige Bu (2015)

SACRAMENTSDAG

 

Vanwege de drukte die een van de vele Duitse feestdagen Fronleichnam (voor de Nederlandse roomsen: Sacramentsdag) met zich meebrengt, laten we de auto staan. We gaan het weer eens proberen in ons eigen stadsdeel. In de Oude Beemden grazen schapen op het legale uitrenveld. In de bedding graaft Skip een pad in plaats van een mol uit. Geen positieve wederzijdse kennismaking. Twee jonge magere haasjes schieten onder onze voeten weg. Gelukkig zijn Skip en ik verbonden door de lijn. Op de schuinte van de dijk rolt een tractor grasbalen. Skip hatsjoet net zo hard als ik. Het strandje is bezet door poetsende campinggasten. Het zit Skip niet mee, nergens kan hij los. Als we die middag ons geluk beproeven in het nabijgelegen dal staat daar de beregeningsinstallatie verkeerd opgesteld In plaats van het aardappelveld te bewateren, sproeit de sterke straal het bos in. Wanneer het wiel zwenkt moet we rennen voor ons leven. We halen het net, maar zijn toch gezegend. Op het radiojournaal horen we dat de Duitse Feiertage volgend jaar worden ingeperkt. Skips onuitgesproken smeekbeden worden verhoord. Godzijdank. En dat zonder weesgegroetjes of het aanroepen van heiligen.

uit de bundel Bezige Bu (2015)

ABUIS

Het is langer licht en de weersaankondiging is goed. Hetzelfde ochtendtijdstip op dezelfde route, maar dan op de vroege avond. In het veld wijken drie afgetrainde lichamen in retestrakke gesponsorde spandex van de platgetreden groef die dienst doet als pad af, omdat de muizende Skip geen millimeter opzij gaat. Ik groet per abuis met een standaard ‘morge’. Hun snedig commentaar: ‘Ah, je ziet drie mooie mannen en bent meteen van slag. We snappen dat volkomen.’ Gelach, ook van mij. Skip meent dat het over hem gaat. Het wordt me niet in dank afgenomen. Hij spit verder ... met zijn krent naar me toe. 

uit de bundel Bezige Bu (2015)

OVERSTAPPEN

 

Skip gloeit gauw. Voor de nacht heeft hij dubbele bedjes zodat hij telkens kan overstappen. Beide zijn gepositioneerd tegen het voeteneinde van onze boxspring. Een luxe loungekussen om in een weg te zinken en een flexibele mand met zachte beschermende rand waar de kin op kan rusten. In ons nest wil hij niet vanwege het gewoel. Zou er slechts één ligplek beschikbaar zijn dan hoor je afwisselend knorrig gebonk (Skip laat zich op het parket vallen) en gerieflijk gedraai vergezeld van opgetogen instemmend gehum. Of een zachte bons omdat hij zich bij het verliggen (op zijn andere zij rollen) expres van het kussen buitelt.

Al langere tijd was ik van plan om een vergelijkend warenonderzoek doen. Welk type staat hem het meest aan: een mand, matras of kussen. En heeft hij een voorkeur voor kleur of materiaalkeuze. Nu we vanwege zomerse waarden tijdelijk ons slaapameublement hebben verplaatst naar een koelere kamer, ligt de stenen vloer bezaaid met een fleurig oranje mand, het XL kussen, een schuimmatras met fleece cover en matjes. Skip hopscotched van nummer een, naar twee, naar drie en terug. Hij opteert onomstotelijk voor het katoenen loungekussen. Mooi meegenomen zo’n informatie.

NB Een hond krijgt van op een meedogenloze plavuizen of houten ondergrond liggen lelijke kale eeltplekken op de ellebogen. Bovendien zijn een harde basis en tocht funest voor de gewrichten (op oudere leeftijd).

uit de bundel Bezige Bu (2015)

THOR

 

Skip kon onweer de afgelopen tien jaar nooit bommen. Onze Viking heeft ooit solide afspraken gemaakt met landgenoot Thor de Noorse god van de donder. We arriveren vanwege subtropische 30+ laat in het bos. Geen sterveling te bespeuren. Er waait een windje. Bombastisch geroffel in de verre verte. De toenemende luchtdruk is voelbaar en ziet er haast bedrieglijk echt uit. Kolkende wolken van wit, lichtgrijs, antraciet naar pikzwart razen onze kant op. We breken de wandeling voortijdig af. 

We zijn veilig binnen voordat we gezegend kunnen worden. Thor vloekt, sist, en hamert een salvo aan ongenadige slagen die ons decor afwisselend neonroze en gifgroen flitsen. Het huis siddert op zijn grondvesten. Het vertrek waar we ons bevinden is niet geblindeerd. Voor de nu slechtziende Skip vormen de vurige vonken die op hem af lijken te komen een regelrechte bedreiging. Grapjes over Thor en de bokkenwagen kunnen Skip niet bekoren. Pas in een donker hoekje op een provisorisch matras voelt hij zich beschermd. Voordat een volgende keer de hel losbarst toch even contact opnemen met Thor om het convenant nogmaals te bekrachtigen. Heeft iemand zijn 06-nummer?

uit de bundel Bezige Bu (2015)

GEKRUID

 

‘Gekruid en puur natuur’ prijkt er op de banner tegen de gevel van het infocentrum bij het aangelegde Limburgse landschap. Een pittige kraai op de parkeerplaats van het hondenbos die door een vaste bezoeker wordt gevoerd, landde op de dakrail van onze auto. Hij werd opdringerig toen we uitstapten. Dat krijg je ervan: scheve verhoudingen door inmenging in de natuur. Marterachtigen hielden zich op bij het dode hout in het perceel langs het authentieke korenveld met klaprozen, kamille en een zeldzame korenbloem. Eekhoorns die zich doorgaans thuis voelen in hoge boomkruinen, verbleven nu op de grond tussen bramenstruiken en brandnetels. Muizengepiep in het hoge bloeiende gras. Skip cruisete zonder zich door dat alles te laten storen, door een witte en paarse bloemenzee van klaver, lupines, vlier, walstro en ragfijn fluitenkruid. Pluis, bloesem, stof, zaad lieten los en landden op Skip: gekruid en puur natuur. Zou daar de slogan op slaan?

uit de bundel Bezige Bu (2015)

PUPPERIE

 

We lopen het ene na het andere schattige pupje tegen het lijf. Waarom loopt er in voorjaar/zomer meer verse aanvoer rond dan in de herfst- en winterperiode? Een hunkerende baarmoeder naar vol graag? Plannen fokkers dat zo? Of hebben mensen tijdens mooi weer meer zin in jong hondengeluk?

We treffen onder andere een Italiaanse importpup die het heengaan van zijn voorganger moet verzachten. De achtergebleven bulldog voelde zich zonder broer namelijk incompleet. Vandaar een troosthond.

Een kersverse overbezorgde baas met een bruine Labrador. Bruine Beer heet de jonge jongen. Mollig en waggelend loopt de pup aan de lijn. Los durft hij het chocolade beestje niet te laten, véél te bang dat er wat gebeurt. We verwijzen hem naar de dichtstbijzijnde veilige hondenuitlaatren. Hij is dolgelukkig.

Een net gescheiden jonge vrouw met een melkwit maltezerwestiebolognese knuffelhondje. Ze had hem goedkoper gekregen omdat het een ‘bambino’ is, verklaart ze wijs. Ze bedoelt albino. Want het hondje heet Heini, een vrouwelijke variant op de Duitse schlagerzanger én albino Heino. Ik laat haar in de waan. Bambino betekent in het Italiaans ‘kleintje’, ergens in haar achterhoofd klopt de redenatie.

uit de bundel Bezige Bu (2015)

DAAR GAAT ZE!

 

De wind zeilt zachtjes door het metershoge gras. In de groeve resideert Frederik de fazant, al jaren zo genoemd door de vaste campinggasten, naast twee rechtopzittende konijntjes. Skip kijkt de andere kant op. Hij heeft het warm en koerst doelgericht naar het strand. Witte herder Katja heeft watervrees. Haar eigenaars zouden graag zien dat ze zwom, maar verder als pootje baden komt de bangerd niet. Als het aanstormend talent Skip bij in de branding ziet, komt de idioterie los. Ze spetterdespat in het extreem laagstaande rivierwater dat nu golft en klotst. Skip schrijdt verder het water in, Katja volgt als een dolleman. Te laat bemerkt ze dat de grond onder haar voeten is weggezonken. Door Skips gecontroleerde zwemslagen en onder aanmoediging van Katja’s vrouwtje die keien in het water plonst, is Katja ready for takeoff. Daar gaat ze, het diepe in, watertrappelt, peddelt en … Katja zwemt!

uit de bundel Bezige Bu (2015)

DE BUIT VAN DE VOS

 

Noen. Terwijl wij met een kennis staan te kwekken, is Skip bezig in een burcht. Hij heeft het druk met alle uitgangen in de gaten te houden. Onaandoenlijk is het. Na een hele poos kijkt hij verwonderd om zich heen. Loekt naar ons: wat overkomt mij nou? Een konijn dat uit een van de vele pijpen was ontsnapt, liep zo in de bek van een bij de konijnenkolonie op de loer liggende vos. Het mooie vosje, ter grootte van een kat in uitgerekte versie, huppelt tierig met zijn buit in de bek aan ons voorbij. Hij had vandaag een meevaller. Skip had het nakijken.

uit de bundel Bezige Bu (2015)

FRITS

 

De lucht betrekt. Skip had zijn zinnen gezet op langs de Maasoever scharrelen. Ik geef toe vanwege de gemelde regen. Ik ben geen fan van de beemden meer vanwege de onregelmatige keienpaden in combinatie met Skips pootgewrichten. Plus na het weekendtoerisme en de weidende schaapskudde is het gebied vast een lopend buffet. Skip is gefrustreerd omdat ik hem geen duimbreed geef. Als Fritske, een vriendelijk Duitse Herder nadert, mag Skip los. De jonge onstuimigerd krijgt credits van Skip. Er worden zowaar spelbogen gemaakt, waarna kort wordt geswingd. Als Fritske te euforisch wordt en op Skips rug belandt, kaffert Skip hem kort uit. Fritske begrijpt dat hij te ver ging en trekt zich terug. In Skips bek prijkt een dun plukje witte haren. Hij had zichzelf in de staart gehapsnapt. Als daarbij een met hun fietsbel rinkelende colonne fietsers en drie gillende ambulances, en vijf knetterende scooters voorbijkomen, heeft Skip er tabak van. Ik wist het. De honden krijgen allebei een koekje. We gaan naar huis en halen de schade vanmiddag in. Het bleef de hele dag droog trouwens.

uit de bundel Bezige Bu (2015)

POTTENKIJKERS

 

Vaste prik als we op plaats van wandelbestemming aankomen: Skip zoekt tevergeefs een beschut plekje om zich te ontlasten. Je kan het maar kwijt zijn, voordat je gaat rennen, jagen, graven, spelen met andere honden, je maag weer wilt vullen met beloningskoekjes (of schapenkeutels). Vanmiddag is niet anders. Omdat wij baasjes besluiteloos halt houden - we overleggen welke richting we zullen kiezen - meent Skip dat we openlijk toekijken hoe hij in het openbaar, privaat gaat hurken. Pas als we hem verschillende keren onrustig zien verplaatsen, beseffen we dat. Niet netjes van ons. Beschroomd bieden we onze excuses aan: ‘We waren het ons niet bewust, Skip’. We draaien ons om. Skip kan zonder pottenkijkers kaka doen. Dat lucht op. Ongemerkt maakte ik een foto. Als Skip dat wist, plus het feit dat ik er op zijn blog melding van maak, zou hij me zeker een poepie laten ruiken! Fijn dat honden van sommige zaken onwetend zijn.

uit de bundel Bezige Bu (2015)

MIEREN

 

Het saust. Toch heeft Skip het als vanouds naar zijn zin. We zien hem blijmoedig golvend over de heide gaan. Wij schuiven telkens met Skip een bosvak op en schuilen onder appelboom, berk, moerbei, wilg of grove den. Bij de pinus sylvestris defileert een voor ons curieuze stoet. Een centimeter brede mierenstrip trekt zo ver als we het kunnen zien vanaf de grond naar boven. Naast de mieren die omhoog klimmen, trekt een dooreenwriemelende file omlaag. Wat is er boven zo schokkend dat alle mieren het willen zien? Of zijn ze misleid? Een mier die tamelijk wat aanzien binnen de kolonie heeft, bestijgt als eerste de stam. Mogelijk heeft hij zijn volk gouden bergen beloofd of een goed verzonnen verhaal opgehangen over het fenomenale uitzicht. Wie het weet, mag het zeggen. 

De volgelingen volgen zonder mitsen en maren, daar zijn het volgelingen voor. Eenmaal boven resteert de enige optie: omkeren. De mier die voorop ging, durft op de terugweg niet tegen de klimmers te zeggen, dat er boven niets is. De afdalers met lege handen voelen zich een beetje dom. Om geen gezichtsverlies te lijden (net als in het sprookje: de nieuwe kleren van de keizer) laten ze de stijgers in de waan dat het aan de top zo fantastisch is dat je dat zelf moet gaan ervaren.

Wikipedia leert ons dat mieren elkaar begroeten met hun antennes via Near Field Communication en dol zijn op de naalden van de pinus sylvestris die zij gebruiken voor het bouwen van hun mierenhoop. Weten we dat ook weer. Het weer is opgeklaard. Skip komt als geroepen.

uit de bundel Bezige Bu (2015)

ZELFVERDEDIGING

 

Pluche muis als alternatief

In een fantastenverhaal over een onfortuinlijke jager, schieten konijnen terug. Als tijdens vroege voorjaarsstormen meerdere boswandelaars geraakt worden door vallende dennenkegels, noemt men dat in de volksmond ‘de Wraak van de Eekhoorn’. Muizen kennen iets insgelijks. Al zou ik het meer een daad van terechte zelfverdediging noemen. Skip ving na stug omwerken van de gortdroge aarde, een muis die opkwam voor zichzelf. Voordat Skip hem een kopje kleiner kon maken, beet de taaie muis zich vast in zijn tong. Ik zag Skip enkele malen met zijn kop schudden, waarna hij de muis fanatiek naar binnen werkte. Pas nadat hij mij kwam tonen wat er was gebeurd, zag ik bloed uit zijn tong vloeien. De wond viel mee, hoeveel schade kan een muizenbeet aanrichten? ‘Dat dieren in opstand komen, is toch niet zo gek?’ verklaarde ik tegen Skip die zichzelf een beetje zielig vond. ‘En dat muizenhapje uit je tong? Ach, dat is zo weer over! De muis daarentegen is onherstelbaar.’

uit de bundel Bezige Bu (2015)

NIEUW BAASJE

 

Skip vond zijn gouden mandje bij ons

We stuiten bij de parkeerstrook op een man met een Shih Tzu. Zij hebben de boswandeling er al opzitten, wij moeten nog beginnen. De geschoren hond loopt met ons mee alsof het zo hoort. Na honderd meter, de hond klit aan mijn been, verwacht ik dat hij terug gaat naar zijn fluitende baas. De Shih heeft geen plannen om van mijn zijde te wijken. De man roept vriendelijk een naam die door de wind wordt meegenomen. Hondlief vertrekt geen spier en volhardt dat hij bij mij hoort. 

Skip en ik brengen de hond waarvan we de leeftijd moeilijk kunnen schatten, terug naar de man die op zijn plek is gebleven. Zijn baas vertelt dat de hond 13 jaar is en dat zijn ogen en oren nog dik in orde zijn. Hij heeft dit nog nooit meegemaakt. De hond is normaal zeer toegewijd, maar zo zou je zeggen dat hij naarstig op zoek is naar een nieuw baasje. Zorgen maak ik me niet, de hond ziet er prachtig verzorgd uit. Ik knuffel de hond een laatste keer en we lopen bij hem vandaan. Weer gaat hij met ons mee. De man moet hem ophalen en aanlijnen. ‘Doeidoei’, zwaai ik. De hond probeert zich los te wurmen. Hij steigert totdat we uit het zicht verdwenen zijn. Tot zover het geluid dragen kan, horen we hem kermen.

uit de bundel Bezige Bu (2015)