HONDENSPELLETJES

Verslaafd aan Skip? Op My dog Skip does the trick en Kluifje entertrainment vind je 1001 door Skip uitgevoerde hondenspelletjes en -kunstjes. 

Voor elk wat wils: 

voor binnen en buiten

lui of speels

groot of klein

 jong of oud

MISSIE VOLBRACHT

 

Mijn missie voor 2022  is voor aanvang van 2023 volbracht: alle verhalen uit de boeken over Skip staan op dit blog zodat iedereen gratis kan meegenieten van de avonturen van deze unieke Noorse Buhund. Als toegift zullen t.z.t. verhalen uit het book-to-be Drielogie bewerkt en gepost worden. 

TWEEDEHONDS
De klik met je nieuwe hond was er meteen, maar hoe leer je elkaar beter begrijpen? Tweedehonds helpt een hondje bij allerlei herkenbare hondse zaken die je in de dagelijkse praktijk kunt tegenkomen. Deze hondzame gids is geschikt voor (kersverse) eigenaren van volwassen herplaatsers en mensen die overwegen een volwassen herplaatser aan te schaffen. Het is gebaseerd op persoonlijke ervaringen van tweedehonds eigenaren en leest gemakkelijk weg door de overzichtelijk gerangschikte onderwerpen.

HIJ DOET NIKS
De prikkelende titel Hij doet niks zet meteen de toon, want welke hondenbezitter kent deze gevleugelde uitspraak niet. De verzamelbundel bevat 56 lichtvoetige, humoristische en ontroerende verhalen waarin heel treffend het dagelijkse hondenleven onder de loep wordt genomen. Stap in de belevingswereld van honden en hun eigenaars. Wandel mee door de seizoenen en ontmoet de meest uiteenlopende types zoals de codekraker, het wentelteefje en de wildplasser. Laat je meevoeren in allerhande bijzondere gebeurtenissen op straat, in de winkel of gewoon thuis en ontdek jezelf en je hond.

KLUIFJES
Kluifjes is een niet te versmaden columnboek met rake observaties over honden- en mensenmanieren. Ingrediënten: smeuïge humor, gepeperde spanning, bitterzoete ontroering. De 75 korte verhalen (kluifjes) zijn doorspekt met aandacht voor de seizoensgebonden natuur en gelardeerd met een liefdevol betoog voor de hond, echter niet zonder de benodigde reality-check.

KLUIF
Wat hebben zwaaistaarten, HEMA rookworst, postbodes en plofchips gemeen? Ze komen allemaal aan 'bot' in de bundel Kluif. Kluif bevat een selectie van de 75 populairste hondencolumns van Uwhondenkat waarin Cela den Biesen wederom met schwung haar originele kijk op hondse zaken schetst. Kostelijke anekdotes worden afgewisseld met vrolijke verwikkelingen en proza om van te zwijmelen.

DE REBELLEN MAKEN ER EEN BENDE VAN
Kaal wit of groen in rebellenland is elk seizoen wat te doen. Ga mee op tournee met de lekker dwarse dikke vrienden Skip, Cruzer en Byker. Gebruik de Cruzecontrol, bezoek de grotten van Ham, laat je uit de tent lokken, zie een Hindelopen en ontdek wat een vastloper is. Leesplezier gegarandeerd!

BEZIGE BU
Een inkijkje in het afwisselende leven van de beroemdste Noorse Buhund. Sterke staaltjes van Skip de hond van de 1001 originele hondenspelletjes voor het tijdschrift Hondenmanieren. Met 224 titels waaronder bekende zoals Far and away, Kom van dat dak af!, Jungle fever, Gejaagd door de wind, Nipplegate, Terug naar de kunst en Rock the boat levert Cela den Biesen in deze korte verhalenbundel wederom beeldend en aansprekend geschreven kluifjes af.

DE REBELLEN MAKEN EEN BENDE deel 1 & 2
Alle jachtige taferelen van de rebellen Skip, Cruzer en Byker verzameld in een blogboek waar de avontuurlijke rebellen stapsgewijs  hun geheim verklappen: de boel op stelten zetten en ermee wegkomen. Waarschuwing: voor wie zich laat meeslepen is er geen weg terug.

SKIPKLUIFJES
De laatste portie Skip. Wie viel er niet voor deze aimabele blonde knuffel? Een schap boeken was ervoor nodig om het uitbundige leven van deze innemende Noorse Buhund voor te schotelen. Met Skipkluifjes zijn er geen losse eindjes meer. Het gevarieerde menu bestaat uit een terugblik op Skips jeugd, viervoeters en gevleugelden als tussengerecht en de oudheid als grand dessert. Met op het bord onder andere lekkerbekkende titels als Muisarm, Jachtschotel, Knabbel en babbel, Spek en bonen, Versgemak, Natje en droogje, Zwijnen, Of je worst lust en Cupcake is het nog eenmaal smikkelen en smullen.

ALS DE HAZEWINDEN

 

Locatie: Limburgse Windhonden Renvereniging te Venlo. Behoudens het seizoen mogen op uitnodiging van een lid, niet-windhondeneigenaren hun hond laten rennen. Tijdens een van de trainingsavonden waren we te gast met Skip. SuperSkip die in de regio bekend staat vanwege zijn hoge snelheid, wilde graag een poging wagen op de renbaan. Zou hij echt ‘als de hazewinden’ zijn als wordt verteld?

Voordat Skip de baan mocht proberen, verkenden we het parcours. Daarna bekeken hij en wij de razendsnelle windhonden in actie. Wat een prestaties worden door deze snelheidsduivels neergezet. Marianne had alvast haar Greyhound Izzie en Skip voor een startplek op de lijst laten zetten. Het was allemaal reuze spannend. We waren benieuwd of Skip het concept snapte van ‘een vastgesteld parcours volgen’ en ‘achter een lapje bont racen’. Voor een levende haas draait Skip zijn poot niet om, maar zou hij surrogaat accepteren? Izzie mocht voordoen hoe het werkelijk moet. Windhonden zijn gebouwd om in korte tijd op een luttele afstand te schakelen. Ze verbeterde die keer zelfs haar eigen baanrecord. Bravo!

De baanmeester stelde de introducé op. Er werd meeslepend tegen Skip gesproken over het alternatief voor een haas.  Omdat het zijn vuurdoop was, werd hij vóór de kooi geplaatst. Het startschot viel en de nephaas ging ervandoor met Skip in zijn kielzog. Skip sprintte de hele ronde door. Wel hield de baanmeester, heel coulant, rekening met Skips ‘slakkentempo’. Een lichte deuk in je ego om tussen professionals te rennen als je meent dat je er net zo gezwind als een haas vandoor kunt gaan. Bij aankomst in de zandbak is het de bedoeling dat je jouw hond opvangt, zodat de nephaas niet verscheurd wordt. De baanmeester liet voor de finish de haas extra langzaam gaan en tot slot liggen, zodat Skip er even aan kon proeven.

Omdat het voor mij ook de eerste keer was, bevond ik mij op de verkeerde positie. Ik stond schuin naast de zandbak, waardoor Skip dolenthousiast naar mij toe holde in plaats van de haas beet te pakken. Achteraf bleek dat zijn acceleratie behoorlijk in de buurt kwam van Afghanentijd. Maar eerlijk is eerlijk: geen hond zo supersnel als een windhond. Beiden hebben we twee dagen met onze kop in de wolken gelopen. Wat een belevenis. En voor wie het niet geloofd, is er bewijs: SuperSkips run staat op film.

uit de dikke pil: Skipkluifjes

VAN DEN VOS REYNAERDE

 

Vorige zomer kruisten tijdens mijn dagelijkse uitjes Skip geregeld vossen ons pad. Adembenemende beauty’s die zich gewillig op zeer korte afstand door ons lieten bewonderen. Daarvoor hoefden we niet eens zo ver van huis. In alle vroegte op het nog stille asfalt en op hete middagen op wandelpaden in de toegankelijke natuur, troffen we rekels en moertjes. We voelden ons bevoorrecht.

De bekroning op het jaar van de elegante vulpes vulpes was dat één Reintje maandenlang tijdens de late herfst zijn toevlucht zocht in de verlaten verwilderde buurtuin. Reintje is zoals het hoort terug naar zijn biotoop, waardoor ik zijn opmerkelijke bivak openbaar kan maken.

Vermoedelijk had zijn tijdelijk verblijf alles te maken met de grootscheepse werkzaamheden aan de dijk. De uitvoerder zag hoe de vos, bruut gewekt door de herrie van graafmachines en felle lampen, nog voor zonsopgang de weg overstak en in de schemer verdween. Hoe hij uitgerekend bij ons terechtkwam? Vossen zijn allesbehalve schuwe dieren. Ze hebben een uitstekende neus waardoor ze eenvoudig sporen kunnen volgen. Bovendien zijn het gemakzuchtige alleseters die afval dat door menselijk toedoen rondslingert in dank aanvaarden. Daardoor zoeken ze steeds meer de bewoonde wereld op. De verwilderde buurtuin overwoekert met struiken vol sappige bramen, oude appelbomen en bevolkt door magische aantallen muizen en vogels, gaf hem voldoende beschutting om te rusten en te slapen en fungeerde als uitvalsbasis om van daaruit zijn verdere boodschappen te doen in onze dichtbevolkte wijk.

Skip sloot meteen vriendschap met de vos. Hij was het die ons op zijn aanwezigheid attendeerde. Diverse malen zagen we Skip spelbuigingen maken langs de draad die hen scheidde, zonder dat wij de vos met zijn toen nog roestrode stola hadden gezien. We hebben de vos tijdens de logeerpartij bewust ongemoeid gelaten. Een wild dier dat blaakt van gezondheid moet zichzelf kunnen redden.

Een jong konijn liep tijdens een willekeurige wandeling voor de voeten van Skip. Tragisch, maar het arme diertje is niet voor niets aan zijn einde gekomen. Skip moest en zou hem mee naar huis nemen. Hij verschalkte hem niet zoals gewoonlijk zelf, maar legde hem opzij in de tuin als teken van vriendschap. Het werd zijn afscheidscadeau. De dijk was gereed en de vos vertrok met het konijn en de noorderzon.

uit de dikke pil: Skipkluifjes

KIJKDUIN

 

Kleine kinderen moet je geen dagje Efteling in het vooruitzicht stellen, je moet gewoon gaan. Dat geldt voor honden net zo, blijkt. Skip dacht dat ik gelogen had en geloofde het pas bij het opsnuiven van de zilte zeelucht door het opengedraaide autoraampje: Kijk duin! Hondenvriendin Payka was op de dag van vertrek te opgewonden en vond geen rust achterin, ondanks dat zij het voor senior Skip bestemde kussen confisqueerde. De rit duurde iets langer dan gepland. Onze chauffeur had in plaats van hondenstrandafslag 1, afslag 21 (naaktstrand) in het navigatiesysteem ingetoetst. 

Na aankomst in Kijkduin kaktuh Skip pal naast de prullenbak. Het gevulde zakkie scoorde ik als een volleerd honkballer in de afvalbak. Payka spoot een voorgevormde kuil vol (L. hoefde hem slechts te dichten) en kotste op het terras van de beachclub keurig achter een loungebank. Handûg, want emmers, handveger en blik stonden daar klaar voor zeezieke honden.

Om bij de branding te komen, moesten we langs een garnalenvisser die handmatig met een schepnet in de weer was. Met opgetilde rok en broeken waadden we door het wad. Skip stapte dapper met zijn koppie net boven de zeespiegel, en voelde gekriebel langs zijn poten. Payka baggerde onbezorgd richting schuimende golven.

Voor L. is Kijkduin een jeugdherinnering. Hij schakelde automatisch over op plat Haags. Er volgde een trip to memory lane die hij deels met de auto maakte. Wij deden dat stukkie te voet. Aan de kust opgegroeide Skip weet de weg! Hij leidt ons naar de mooiste plekjes in de duinûh. Onderweg hadden we vanuit de bunker een prachtig panorama. Opvallend is dat de kraai de meeuw heeft verdrongen. Zwager S. wees de meest romantische duinpan aan. Zijn lief bevestigde dat. Skip rustte uit in de schaduw. Payka met lege maag, had intussen danig honger. Voedsel diende zich aan in een zwarte bermuda. De geschrokken toerist ging nog net niet huilûh. De hoogste tijd om op te breken.

Na wat oponthoud door Meet & greets, (Hondenmanieren redactiehond en Kluifjes SpelletjesSkip wordt overal herkend) namen we een afzakkertje op het gezelligste terras in de wijde omgeving. Dat lag gek genoeg verscholen tussen druivenranken en passiebloem in Vlaardingen. De honden deden er een tukkie. Hé, niet inkakkûh!

uit de dikke pil: Skipkluifjes

BEKEND ALS DE BUNDEHUND

 

Op het jaarlijks terugkerend Lundehund Treffen onthaalden de gastvrije Gertie en Eric naast tientallen Noorse Lundehunden enkele kruisingen, een Finse Spits, een Shiba Inu, een Cavaliertje, twee Chihuahua’s en uiteraard Noorse Buhund Skip. Hoewel alles vanzelfsprekend om de Lundehunden draait, voelde de anders zo bescheiden Skip zich een ietsepietsie very important dog. Dit kwam doordat velen hem herkenden van de avontuurlijke verhalen en graag kennis wilden maken. De VIP werd er een beetje vrijpostig door. Dat uitte zich door gebedel, niet zozeer om aandacht maar om frisch gebackener Deutscher Kuchen. Verstandige baasjes lieten zich niet vermurwen en verkochten nee. Anderen konden de befaamde Buhund niet weerstaan en stopten hem lief bedoeld lekkers toe. Diegenen bij wie Skip succes boekte, bleef hij aanvankelijk ‘lastigvallen’. Tot het opengevouwen handensignaal: het is op! Door de speelse Lundehunden liet hij zich verleiden tot tikkertje. Hij ontdekte het zwembad, de slurf op de helling waar je mieters doorheen kon roetsjen en werd in beslag genomen door onbekende aroma’s van Lundehunden die zich vol overgave in de verse vijgen van pony Maikel hadden geduikeld.

De dag erna bleek dat Skip ondanks alle verstrooiing het Lunderas uitermate grondig had bestudeerd. Of hadden de Lundies hem de fijne kneepjes van hun behendige luchtsprongen verklapt? Veerwild heeft normaliter gegarandeerd niet zijn aandacht, hooguit is een overvliegende reiger spannend om op de grond met hoge snelheid te achtervolgen. Hoe dan ook, in de tuin volgde hij met meer interesse dan gewoonlijk de luidruchtige verrichtingen van merels en mussen die de hemelhoge Hedera bevolken. Kwam het doordat hij nog vermoeid was van alle impressies gisteren en de fladderende bedrijvigheid hem irriteerde, of was hij geïnspireerd geraakt door de uitzonderlijke vaardigheden van de unieke Noorse Lundehund. Met nog nooit eerder door hem vertoonde stijgende en dalende bewegingen – een gewaagde sprong over de buxus en een perfecte landing tussen twee dikke bamboestengels – presteerde hij het om een zojuist opgestegen merel uit de lucht te grijpen. Behoorlijk in zijn sas toonde hij het stoffelijk overschot en legde de jonge vogel, als een poes zou doen, aan mijn voeten neer. Ik kon weinig anders doen dan hem prijzen voor zijn gewelddadige actie. Skips status van ‘bonte hond’ veranderden we subiet in ‘bekend als de Bundehund’. 

uit de dikke pil: Skipkluifjes

DE BROERTJES

 

Ter gelegenheid van hun verjaardag togen we met Skip naar Best om aldaar met broer Kiran en zijn eigenaren een klein feestje te bouwen. We kozen een prachtige lentedag uit, zodat de honden heerlijk in de indrukwekkende tuin van de familie konden ravotten en wij, onder het genot van koffie met verse Limburgse vlaai, gezellig konden keuvelen over onze oogappels.

De broertjes lijken als twee druppels water op elkaar. Op het moment dat Skip en Kiran elkaar voor het eerst zagen, keken ze in de spiegel. Even stonden ze aan de grond genageld. Daarna vlogen ze elkaar in de poten. Felicitaties over en weer. Volgens een oud Noors gebruik begroetten ze elkaar met een neuskus. Urenlang hebben ze gespeeld, gerend en elkaars snuitjes gelikt. Was de herkenning vanwege de bloedband, hun gelijkvormige uiterlijk of omdat ze nestgenootjes waren geweest? Het was prompt dik aan tussen de broers. De eeneiige tweeling was voor ons baasjes nauwelijks uit elkaar te houden. Identificatie geschiedde aan de hand van de halsband.

De beide reutjes werden overvloedig door Annelita op allerlei lekkers getrakteerd. Maar honden hebben nooit genoeg. Dochter Farah probeerde stiekem boven op de trampoline van haar koek te happen. Dat hadden de niet-voor-een-gat-te-vangenbroertjes snel in de smiezen.

Moe gespeeld volgde het afscheid. Maar wie is wie? Met de juiste hond reden we terug naar het Zuiden. Exact op die dag werd in Best de vijfjaarlijkse grootscheepse Rampenoefening gehouden. We troffen nogal wat obstakels aan op onze route. De terugreis duurde dubbel zolang. Dat hadden we graag over voor zo’n weergaloos feest. Kirans hondenouders vonden de beide broertjes zo spontaan met elkaar omgaan dat ze een huisgenootje voor Kiran hebben bijbesteld: pup Ymar. Wat een feest zal het daar elke dag worden!

uit de dikke pil: Skipkluifjes

VERBODEN

 

De poorten stonden uitnodigend wagenwijd geopend. Nadat we onbehouwen van het kloosterterrein werden verdreven was het welkom bij de Fressnapf-winkel des te hartelijker. Terwijl W. billige Duitse brandstof tankt, snuffelen Skip en ik door de Laden die volgestouwd staat met Leckerli’s. Skip spurt naar de vrij toegankelijke bakken waar het schepgoed voor het grijpen ligt. Ik probeer door de riem kort te houden, Skip van de koekjes af te houden: eerst betalen, dan snoepen. Dat blijkt geen sinecure, want ik moet telkens van bak en schep verwisselen, het emmertje vasthouden en de trekkende Skip. Achter mijn rug om ziet Skip toch kans om zelf inkopen te doen. Op het exacte moment dat hij met de bek vol mergkluifjes staat, wordt hij betrapt door een meer dan behulpzame werknemer. ‘Diebstal, Diebstal’, schalt het door de winkel. ‘Hier wird geklaut!’

Het personeel, altijd in voor een grapje, moet deze tekst al ontelbare keren lacherig door de microfoon hebben geroepen - alle honden zijn per slot van rekening hetzelfde als het om koekjes scoren gaat. Ik zeg me net zo geneerd te voelen als de puistige puber uit de condoomcommercial*. ‘Nergens voor nodig’, antwoorden de twee verkoopsters in koor, ‘de bakken staan wel heel attractief opgesteld.’ Onder het afrekenen lacht Skip zijn liefste lach, kwispelt, high fivet, high tent, gaat op zijn mooist zitten, danst ongevraagd om zijn as … en laat zich bij het afscheid nogmaals trakteren door de gulle medewerkster.

*Een nerd probeert onopvallend zijn eerste pakje condooms te kopen in een drogisterij. Aan de kassa werkt de streepjescode niet. De kauwgomknatschende caissière die nog nooit van het woord discretie heeft gehoord, blèrt door de microfoon zodat alle klanten het te horen krijgen: Tina, was kosten die Kondome?

uit de dikke pil: Skipkluifjes

DE SLAG OM ARNHEM

 

Het was een prima dag om een frisse neus te halen op de Hoge Veluwe. Op weg naar Velp passeerden we nietsvermoedend een colonne. We reden het heidegebied in. Het leek ons magisch om Skip op de stuifzandvlaktes in de sneeuw te zien stuiven. De gekozen weg was afgesloten voor verkeer. We hadden onvoorziene omstandigheden ingecalculeerd en zonder problemen tikten we een alternatieve route in. Vol goede moed reden we naar Rozendaal. wat kon ons gebeuren? Een wegversperring. Op de uitverkoren dag vond een militaire oefening plaats. Een natuurgebied waar met zwaar geschut wordt geschoten?

Intussen was de indringende geur die Skips achterwerk verspreidde, overal waarneembaar in de auto. Iemand moest nodig een grote boodschap  doen.  We besloten niet verder te zoeken en parkeerden de auto net voor de afzetting. We kwamen terecht bij,  voor ons totaal onbekende, heuvels zonder markeringen. Het enige aangeduide traject was voor paarden. We baggerden door smalle paadjes van modder en natte sneeuw. Skip dook tussen de heideplanten  die zich onder een sneeuwdeken verscholen hielden. Hij had een wildzwijnspoor te pakken. We ruiken de typische maggigeur. Skip bleef aan de leiband. Ons oriënteringsvermogen liet ons op deze bewolkte dag in een witte wereld behoorlijk in de steek. We brachten markeringen op ieder kruispunt. Verdwalen in zo'n uitgestrekt en verlaten gebied met temperaturen onder nul zou ons niet gebeuren. Skip amuseerde zich top en keek zijn ogen uit. Zijn blik stond op oneindig waardoor hij de onnatuurlijke achtergrondgeluiden in de verte niet hoorde Wij wel. We bleven op onze hoede en hoopten dat we niet in de hinderlaag van een of andere grootscheepse operatie liepen. W. haalde, om de spanning op te voeren, 'de slag om Arnhem' er bij.

uit de dikke pil: Skipkluifjes

KIEKENDIEF

 

Blauw, blauwer, blauwst en een kartelende kim van spitse oren en helmgras. Skip in de duinen: een mooi plaatje. Ik vraag de immer bereidwillige Skip om één seconde te bevriezen, zodat ik hem kan fotograferen. Gedraaikont. Redactiehond en SpelletjesSkip™ wil ineens voor privéfoto’s een betalingsregeling. Klust de senior bij als appeltje voor de dorst? Ik kan me niet voorstellen dat de ingetogen modelhond op zijn ouwe dag kapsones krijgt. Het ligt vast aan de tijdgeest.

Overal munt uitslaan lijkt het hedendaags credo. Zelfs handophoudertjes in arme gebieden eisen tegenwoordig geld van toeristen in ruil voor een gekunstelde pose. Say cheese, lach eens naar het vogeltje, gekke geluidjes om zijn aandacht te vangen. Met liefde zwicht ik voor zijn verzoek en betaal een koekje per klik. Het laatste wat ik wil, is aangezien worden voor ordinaire kiekendief.

uit de dikke pil: Skipkluifjes

BEURSCRISIS

 

Net terug van succesvol shoppen tijdens de Winterschlussverkauf. Ik weet dat ik daarmee de economie van onze oosterburen steun in plaats van onze eigen, maar helaas hebben ze in eigen land een schamele keus in mijn maatje 36. Skip bleef liever bij opa-van-de-lekkere-hapjes waar saunatemperaturen van 24 plus worden gemeten. Prima, dan had ik mijn handen vrij. In Duitsland is het geaccepteerd dat Herrchen und Frauchen vergezeld van hun hond gaan shoppen. In winkels struikel je over alle soorten en maten viervoeters. Een cognac Cocker in een meubelzaak wilde zelfs niet meer terug de vrieskou in en bleef languit op een vloerkleed liggen, alsof hij er thuishoorde. Met tegenzin moest zijn oude baasje moest hem stapje voor stapje meetrekken. In de warme luchtsluis in de deuropening bleef de hond roerloos zitten. Er was geen beweging in te krijgen. De man nam de hond in zijn armen. Omstanders leefden mee: kauf Ihm doch eine Jacke, en ach, das arme Hundelein. De hond keek nog zieliger en in de hoop dat dat hielp.

Met bungelende tassen aan beide armen keerde ik tevree naar huis. De buit: modieuze Bretonse streep in de trant van modekoning Jean Paul Gaultier (koopje), mijn lievelingsgeurtje ‘CK one’ (het enige waar Skip niet van hoeft te niezen), een Delfts blauwe deken voor Skip (uitverkoopprijsje), een paar comfortabele Helly Hansen Thora laarzen (in de zaak aangetrokken), en een Killtec outdoorjas (voor de volle mep en een rib uit mijn lijf) zodat we in alle winterse omstandigheden naar buiten kunnen. Mijn beurs is akelig leeg, maar: es war super (spreek langgerekt uit zoepar).

uit de dikke pil: Skipkluifjes

SCOREN

 

Skip maakte voor het eerst een uitstapje met de baas alleen; vrouwtje moest werken. Samen volgden de behendigheidswedstrijd bij Canahondensport waar Kwik, Fly en andere Border Collies en Kelpies zich uitsloofden om te scoren. Skip scoorde op het privéterrein bij Payka. Zijn fameuze spin rounds (het om de eigen as draaiden) vielen zeer in de smaak, waardoor ze de verdere middag genoeglijk samen speelden. Na de wedstrijd was er voor iedereen pizza. En als ik schrijf ‘voor iedereen’, dan bedoel ik ‘iedereen’. Het liep al tegen negenen voordat Skip zijn mandje opzocht.

uit de dikke pil: Skipkluifjes

SURVIVAL

Het meanderende wilde riviertje zorgde voor een onbedoeld avontuurlijke survivaltocht tijdens de IJslandse Hondendag. Stoere Skip sprong pardoes omlaag het sterk stromende water in, werd meegesleurd en beleefde enkele hachelijke minuten. Hij was niet bedacht op de steile kanten van het miniatuur ravijn en kon onmogelijk aan wal klimmen. Met uitpuilende ogen van doodsangst, crawlde hij tegen de stroom in. Nergens houvast en de verdrinkingsdood nabij. Pas bij het mee laten voeren, kwam hij op een eilandje terecht. Noodgedwongen moest hij na een pauze weer het woeste water trotseren om bij ons te komen. Ik was benauwd dat hij vanwege de koude kramp kreeg. Omdat hij een rattennest dat zich net boven het wateroppervlak bevond, rook, durfde hij het kolkende water weer in. Hij liet zich een eind meevoeren. Daar stonden wij met een lange boomstam klaar om aan vast te klampen. Ons plan lukte en hij klom aan wal. De baas hoefde op het nippertje geen nat pak te halen.

uit de dikke pil: Skipkluifjes

KLIK

 reeks: meest memorabele uitstapjes

Ons eerste tripje was een retourtje met een enkele reis voor Skip. Het was de ochtend dat we hem in Goes mochten ophalen. Skip op de herplaatsfoto, veroverde onmiddellijk in mijn hart. In één oogopslag zag ik dat hij een bijzondere hond was, zo eentje die je maar zelden tegenkomt. Ik hoopte vurig dat de liefde wederzijds was. Bij een eerste ontmoeting moet je een verpletterende entree maken. Om het lot een handje te helpen wreef ik net voor aankomst mijn handen in met Frolic™ die in mijn beide broekzakken zaten verstopt. Skip was niet bij me weg te slaan.

uit de dikke pil: Skipkluifjes

SCHADUWFOTO

Het ziet er vriendelijk uit. De zon schijnt vrolijk en de hemel is zomers blauw van kleur. O, wat valt dat tegen met die gure wind die van alle kanten schijnt te waaien. Terwijl ik een foto van ons beider schaduw in de laaghangende zon maak, vriezen mijn vingers aan de camera vast. Je moet wat over hebben voor een leuk plaatje!

uit de dikke pil: Skipkluifjes

TREUZEL EN GENEUZEL

 

Je herkent het vast wel. De hond heeft in zijn kielzog een soortgenoot gespot waar hij koste wat kost naar toe wil. Ineens is dat ene graspolletje of paaltje waar hij anders langs was gelopen, ontzettend interessant. Het wordt overdreven aandachtig en langdurig bestudeerd, bijna gedetermineerd. Zo maskeert hij zijn wachtende pose, want eigenlijk blijft hij gewoon staan om de ander te ontmoeten. Stiekem spiedt hij vanuit zijn ooghoeken of de naderende viervoeter al dichterbij komt. Wil je verder lopen dan treuzelt hij of blijft als aan de grond genageld staan: alleen door hem op een skateboard te zetten, zou je hem voorwaarts krijgen.

uit de dikke pil: Skipkluifjes

POEPPERIKELEN

 

Op honden die doorgaans met gemak van konijnenkeutels, schapenstront, koeienvlaaien, paardenvijgen en andere drollige uitwerpselen afblijven, werkt de kalfjespoep (en gespilde moedermelk) als een onweerstaanbare magneet. De jonge runderen vinden op hun beurt de poepdoos van honden weer interessant. Skip kreeg ooit te maken met zo’n nieuwsgierig kalfje: letterlijk een benarde situatie, maar hij heeft hem een poepje laten ruiken. Skip houdt zich daarom liever bij zijn eigen poepkoekje: een Pedigree Markiesje dat hij telkens krijgt als hij zijn behoefte heeft gedaan. Het is een goede truc om hem bij me terug te laten keren, nadat hij even privé moest. Geheid dat hij zijn lekkere beloning komt halen.

uit de dikke pil: Skipkluifjes

WASDAG

 

Noorse Buhunden blijken, afzonderlijk en onwetend van elkaar, naast door de natuur struinen, over een gemeenschappelijk hobby te beschikken: vol overgave hun (voor)pootjes likken. De lange, zorgvuldige tonghalen gaan gepaard met veel smakkende bijgeluiden. Ook Skip, Ymar en Kiran kunnen er wat van. De ongekroonde sopkoning is de superschone Djurre. Zijn eigenaresse Tamara gaat met de tijd mee en heeft er een grappig verspreekwoord voor bedacht: zondag, wasdag! Nooit opgelet of Skip nog ouderwets op maandag wast óf eveneens een vooruitstrevende fiks is.

NB Door overmatig likken kan de hondenvacht rood kleuren. Dit komt doordat het speeksel in aanraking komt met de lucht. Soms kan het likken dwangmatig worden zodat er hotspots ontstaan. Voorkom dat. Een hond kan verder zijn pootjes likken: als hij gespannen c.q. gestrest is, om ze schoon te maken (als ze nat zijn of smotsig na een graafpartij), als hij oververmoeide of door de warmte gezwollen voetjes of pootjes heeft. Bevindt je hond zich vaak in het struikgewas dan kunnen minuscule stekels of doorntjes in de vacht achterblijven die voor nare prikjes zorgen. Een luizenkam door de vacht halen verwijderd zelfs de kleinste stekeltjes.

uit de dikke pil: Skipkluifjes

SNELLE BESLISSER

 

Skip dutselt door de hitte. Andere honden hebben er net zo’n moeite mee. En uitgerekend nu menen baasjes dat ze hun hond er een plezier mee doen om hem langs de fiets te laten draven of uitentreuren achter een balletje aan te laten rennen. Het is 20 graden met tussendoor een overrompelend buitje. De zon laat zich niet zien. Door het laaghangende zwerk is het klam en benauwd. De hond sloft mee omdat het moet. Hij kort zelf het einde van de wandeling in door een ongeoorloofde afslag te nemen. Ik grijp in en roep: ‘Voor de snelle beslisser heb ik een extra smakelijke kluif in de aanbieding’. Skip bedenkt zich geen moment.

uit de dikke pil: Skipkluifjes

HACHIKO

 

De film Hachiko a dog's story werd voor de zoveelste keer op tv uitgezonden. Dan pas merk je wat een impact dat medium heeft. Overal wordt Noorse Buhund Skip herkend. Bij de dierenwinkel wilde iedereen 'Hachi' aaien en op straat riepen mensen: 'Hé, de hond uit de film, ik heb 'm ook gezien en moest vreselijk huilen.' Mensen die aan één doos tissues niet genoeg hadden, kan ik de originele en authentiekere Japanse film aanraden. Sla dan wel een zootje, hatsjie of snifferdesnif, zakdoeken in. Dat hij geen Akita is, zal Skip worst wezen. Hij geniet van de aandacht, het aaien en de extra koekjes die dat oplevert.

Eerste keer met de trein

uit de dikke pil: Skipkluifjes

AANGELEERDE HULPELOOSHEID

 

Sommige honden zijn zo baasgericht dat ze geen tot nauwelijks eigen initiatief tonen. Veel hondeneigenaars zijn (zonder zich daar van bewust te zijn) snel geneigd hun hond te helpen of aan te moedigen. De hond demonstreert dit direct door al heel snel te kijken met een blik van ‘help me dan’.

Aangeleerde hulpeloosheid. Je herkent het vast wel: de tennisbal is onder de kast of bank gerold. De hond kijkt je aan en vraagt om hulp: ik kan er niet bij. Je schiet zonder na te denken onmiddellijk welwillend te hulp. Stel dat je niet helpt, wat gebeurt er dan? Dan moet de hond zelf een keuze gaan maken: ga ik alles op alles zetten om de bal te pakken of laat ik het hierbij en ga ik wat anders doen. Hij moet dus gaan nadenken en dat is een prima training voor een hond.

uit de dikke pil: Skipkluifjes

GO HUNT

 

Afgelopen jaar stond in het teken van Suzanne Clothiers go hunting. Het veranderde ons leven. In plaats van zonder succes HIER te roepen, gooien we afwisselend met brokjes, kiezelsteentjes of dennenappels. HIER KOMEN is vervangen door het onweerstaanbare spelletje GOOIEN en betekent niet langer 'einde oefening'. De hond leert zo op een positieve manier dat zijn eigenaar het aller-leukst is. En waar het het leukst of spannendst is, daar is de hond!

uit de dikke pil: Skipkluifjes

ALLERZIELEN

 

SuperSkip, een hond om nooit te vergeten. Je was dag en nacht de zon in ons leven en de spil van mijn bestaan

PAASVUUR

 

In de sloot trekt een langzaam zwemmende eend een langgerekte smalle streep in het kroos (of is het een algenexplosie?). Komt het door de dikke groene soep waar ze doorheen moet peddelen dat ze zo traag vooruitkomt of zou ze net als wij lasten hebben van de rook. Paasvuren van meer dan honderd kilometers van ons verwijderd benemen ons de adem. We krijgen er prikkende ogen en een droge keel van, zelfs Skip kucht. Dit kan nooit gezond zijn. We korten onze wandeling noodgedwongen in en sluiten ons thuis binnen op, ondanks de schijnende zon. In plaats van de eieren te rapen in de tuin/ verstoppen, bakken we er pannenkoeken van. Moedermerel is er blij om. Zij gooide het jonge grut vanmorgen uit het nest. Als Skip morgen buitenkomt, zijn de vogels gevlogen.

uit de dikke pil: Skipkluifjes

HALLOWEEN

 

Het perfecte kostuum voor SuperSkip om de deuren plat te lopen voor een trick or treat.

WAARHEEN LEIDT DE WEG?

 

Skip is deze middag zowel routeplanner als navigator. Hij mag kiezen waar we heen gaan. Rechtsaf naar de stad de ontdek-de-snack-route lopen. Of linksaf, wandelen in de uiterwaarden. Da’s zoiets als konijnenbout met ossenhaas vergelijken. Vrij struinen door de natuur, wat dacht jij dan!

uit de dikke pil: Skipkluifjes

DENK AAN JE OGEN

 

Iets verbieden, ‘nee zeggen’, is nooit leuk. ‘Nee’ wordt veelvuldig gebruikt uit gemakzucht of gewoonte. Zet je het woord ‘nee’ spaarzaam in, dan heeft het die ene keer dat het echt nodig is des te meer impact. Ik heb een hekel aan ‘nee verkopen’ omdat ik mijn lieverd van een hond alles gun. Vanzelfsprekend gelden er regels waar hij zich aan moet houden. Maar je onthouden van het gebruik van een afkeurend woord, activeert je om creatiever te zijn in het bedenken van positieve actie. Omdenken noem je dat.

Skip speelde tegen wil en dank een week voor stadse hond. Hij mocht niet jagen en graven om uit te zonderen dat schurende zandkorrels, prikkend struikgewas of striemende takken de linkeroogklachten verergeren. In plaats van te nee-en als Skip de zoveelste muizen-, mollen- of konijnengang wil inspecteren, zeg ik: ‘Denk aan je ogen.’ Hij kijkt er verongelijkt bij, maar het is wonderbaarlijk hoe vlug hij mijn verzoek oppikt. De proefweek is om; het maakte geen sikkepit uit. Skip mag weer op vol vermogen overal induiken. Skip is het echter al zo gewend dat hij me voordat hij de bushbush wil ingaan, mij berustend aankijkt: het zal wel niet mogen hè. Zo sneu, maar wat een blije mus als ik tegenwerp: ‘Het mag, ’t is goed!’ Na luttele minuten de eerste muis. Zijn blije bedremmelde tronie (Skip doodt in reflex en toont daarna compassie) spreekt boekdelen: oef, ik ben het niet verleerd.

uit de dikke pil: Skipkluifjes

DOGTECTIVE

 

De jonge Skip liet na het verplichte basisprogramma het scala aan vervolgcursussen voor wat het was. Hoe leuk het over hekjes springen, een frisbee vangen, door een tunnel razen, een nephaas najagen en apporteren ook mag zijn, het blijft surrogaat voor het echte veldwerk. Avontuurlijk aangelegde Skip had andere verlangens en plannen. Hij leerde ons dat al deze sportieve prestaties het best verenigd kunnen worden in zijn dagelijkse expedities. Springen kun je over een slootje, sprinten doe je achter een konijn, vrij rennen met je haren in de wind, en zelf gevangen huismuizen breng je, net als de kat, vanzelfsprekend naar je baas. Door het ellenlange snuffelen en determineren zijn we heel geduldig geworden. Zonder dat we het wisten was Skip eigenlijk een trendsetter: de neus achterna is het nieuwe sporten.

Nu een hoop honden hun gehoorzaamheidspredicaat verdiend hebben en drommen Nederlandse bazen eindelijk verslingerd zijn aan hondensport verschijnen er alarmerende berichten dat honden nog maar mondjesmaat de gelegenheid krijgen om gewoon hond te zijn. Diepgaand snuffelen en ontdekken schijnt er voor de doorsnee stadse hond niet meer bij te zijn. Honden ‘zien’ de omgeving met hun neus. Voor hen is snuffelen net zo onontbeerlijk als voor ons beelden op het netvlies binnenkrijgen. Je zou kunnen stellen dat honden de geuren op een lantaarnpaal net zo waarderen als wij een fraaie zonsopgang.

Voor honden die niet van de lijn kunnen of mogen, valt er ook van alles te beleven. Verander het ‘verplichte blokje om’ waarbij je zodra hij gepoept heeft rechtsomkeert maakt in een slenterwandeling. Geef en gun je dogtective de kans om zijn neus in andermans zaken te steken. Dat betekent: wachten tot hij het onderzoek heeft afgerond en zelf verder wil. Je zult merken dat je jouw hond een puik plezier doet door regelmatig met hem op snuffeltournee te gaan. Loop jullie route eens achterstevoren of ga samen op verkenning in eigen stad door regelmatig het groen in een andere wijk te ontdekken. Ruiken is een mentale stimulatie en sensatie die het leven voor een hond de moeite waard maakt.

uit de dikke pil: Skipkluifjes

FLIKFLAK

 

Skip is het vaste demonstratiemodel van het blad Hondenmanieren. We zijn weer met een nieuwe reeks gestart. Dat betekent: trainen en oefenen voordat de daadwerkelijke plaatjes geschoten kunnen worden. Uiteraard gaan we niet exact verklappen welke spelletjes er op het programma staan. Er komt in ieder geval sportiviteit en acrobatiek bij kijken. Skip is altijd in voor spectaculaire sprongen en toeren uithalen. Een dubbele flikflak of handstand-overslag gevolgd door een radslag gaan bij Skip als vanzelf.

W. bukt om kiezelsteentjes te rapen. Met de laatste oefening ‘dooor’ nog in zijn achterhoofd poogt Skip door de benen van zijn baas te rennen - een kunstje dat hij anders NOOIT bij hem flikt. Skip botst vol tegen de bukkende baas zijn arm, en demonstreert tegelijk een flikflak. Skip, een beetje van latex, kwam als een kat op zijn pootjes terecht. De baas lag ondersteboven en dacht aan een gebroken arm. Skips likjes deden wonderen.

uit de dikke pil: Skipkluifjes

JA

Skip polst vaak van te voren of hij iets mag. Hij doet dit met zijn speciaal voor dit doel geprepareerde vragende houding in combinatie met zijn allerliefste expressie. De verzoekjes kunnen betrekking hebben op: of hij even op het andere veld mag snuffelen, in het water mag, naar een bepaalde hond, ander dier of persoon toe mag, of de deur open mag. Natuurlijk vraagt hij alleen mijn toestemming als hij zeker is van het instemmende antwoord ‘ja!’ Twijfelt hij, of weet hij zeker dat ik ‘nee’ zal zeggen, dan laat hij de aanvraag achterwege en doet gewoon wat hij denkt dat hij moet doen. 

uit de dikke pil: Skipkluifjes

VOLMAAKT

 

Tijdens een lange wandeling gedroeg Skip zich meer dan voorbeeldig. Hij bleef braaf aan mij zij, liep vlot mee zonder dralen, ellenlang gesnuffel of langdurige graafwerkzaamheden, gehoorzaamde perfect, gedroeg zich als een geduldige gentleman ten opzichte van andere honden al waren die soms wel erg opdringerig, en haalde geen geintjes uit. Volmaakt zou je zeggen. Maar oh, wat is dat saai.

uit de dikke pil: Skipkluifjes