ONDERGELOPEN

 

November is mollen- en muizenmaand. Dat betekent dat het shovelen van onze Noorse Buhund prominent de wandelingen domineert. Nou ja wandelen, ik ijsbeer op en neer, terwijl Skips kop onder de grond steekt. Regelmatig moet hij zijn snuit afvegen, omdat brokken klei aan zijn onderkaak vastplakken. Vanwege het mooie herfstweer en de molshoop die zich halvelings op de oever bevond, kon Skip regelmatig zijn moddersnuit in het heldere nat van de rivier dippen. Hij had het kunstje afgekeken van Link, een blonde Labrador. Link sopt zijn geliefde tennisbal regelmatig in het water schoon. Het werkt zo: hij laat de bal uit zijn bek vallen, laat hem kort dobberen en pakt hem dan weer op. Dit herhaalt hij net zolang totdat hij vindt dat de bal weer spic en span is.

Deze ochtend wordt er gemuisd. De rivier heeft land veroverd. Onze wandeling langs de drukke verkeersader wordt een afgraving. Skip verliest zich ongebreideld in de jacht op voortvluchtige muizen. Van het voortrazend rubber op nat asfalt en soortgenoten die komen afkijken, heeft hij geen sjoege. Muizensprongen in een ondergelopen weiland. De buit: een dozijn grijze muizen. Noem het maar niks. Op de terugweg neemt Skip nog wat hapjes onderwatergras. ‘Thuis alleen nog een toetje’, zeg ik. Onze buurman van wie de Stabij Sammie Skip gaat aflossen, vraagt: ‘Moeten jullie nog ontbijten?’ ‘Hoezo?’ antwoord ik argeloos. ‘Nou, dan wordt het toch gewoon beschuit met muisjes.’

uit de bundel Bezige Bu (2015)