Vaste prik als we op
plaats van wandelbestemming aankomen: Skip zoekt tevergeefs een beschut plekje
om zich te ontlasten. Je kan het maar kwijt zijn, voordat je gaat rennen,
jagen, graven, spelen met andere honden, je maag weer wilt vullen met
beloningskoekjes (of schapenkeutels). Vanmiddag is niet anders. Omdat wij
baasjes besluiteloos halt houden - we overleggen welke richting we zullen
kiezen - meent Skip dat we openlijk toekijken hoe
hij in het openbaar, privaat gaat hurken. Pas als we hem verschillende keren
onrustig zien verplaatsen, beseffen we dat. Niet netjes van ons. Beschroomd
bieden we onze excuses aan: ‘We waren het ons niet bewust, Skip’. We draaien
ons om. Skip kan zonder pottenkijkers kaka doen. Dat lucht op. Ongemerkt maakte ik een
foto. Als Skip dat wist, plus het feit dat ik er op zijn blog melding van maak,
zou hij me zeker een poepie laten ruiken! Fijn dat honden van sommige zaken
onwetend zijn.
uit de bundel Bezige Bu (2015)