DAN ZWAAIT ER WAT

 

Het is 6 graden boven een aanvaardbare hondentemperatuur. Voor de mens aangenaam, voor honden met een bontjas zoals Skip loeiwarm. We kiezen voor het meer dan welkome briesje langs de Steijler Maas. De ganzengroep, gescheiden in twee helften over het bemeste weiland, staarten met zijn vijftigen waggelend naar de oever. Skip draait zijn favoriete drie af: poedelen, kluitjes rennen, en graven, niet per se in die volgorde. Ik verleen af en toe bijstand als de mol voor de zoveelste keer ontglipt. Skip zwaait allemachtig met zijn krul, de mol geeft niet thuis. Hondenvriendjes met of zonder pluim passeren kwispelend de revue. Skip gunt zich geen tijd voor sociale contacten. Galloways die uitslapen onder de eiken bij een toegangspoortje, zwiepen bij elke voorbijganger hun staart. Geen warm onthaal, zoals ik dacht. Ze worden geteisterd door vliegen. Terugzwaaien doen ze met hun vleugels, een staart ontbreekt. 

uit de dikke pil: Skipkluifjes