SLUIPVERKEER

Skip, de lachende hond is altijd een heer in het verkeer

 

Halverwege de smalle straat wordt de rijzige hond met gestroomlijnde vacht zichtbaar kleiner. Vreemd, want hij komt juist dichterbij. Ik wrijf in mijn ogen. Klopt mijn waarneming wel? De hond die met trage tred onze richting uit stapt, krijgt steeds kortere poten. Zijn onderstel verdwijnt zelfs geheel in de grond. Het is gezichtsbedrog. De afwachtende hond is gewoon in slow motion plat op het asfalt gaan liggen.

Het fenomeen ‘sluipverkeer’ krijgt steeds meer followers naar het schijnt. De nieuwe lichting jonge honden is om nog onduidelijke redenen voorzichtiger in de omgang. Bij het naderen van een soortgenoot sluipen ze, nemen een lage houding aan, zakken door vier poten of gaan platliggen. Het onderscheid zit ‘m in de afwerking. Diplomaten laten zich kalmpjes besnuffelen en tonen liggend hun buik, conflictvermijders maken plotsklaps een schijnbeweging en sprinten met een boogje om de ander heen, ongeduldige groentjes stormen ineens doldriest op de tegenligger af, om op een neuslengte afstand op de rem te trappen. Honden op hoge poten en kousenvoeten die in een patstelling bevriezen, zijn een zeldzaamheid geworden.

De jongeman knikt instemmend als ik opmerk dat het leek of zijn hond steeds kortere pootjes kreeg. ‘Ja, ze sluipt elke keer naar de andere hond toe en blijft dan liggen tot de ontmoeting. Dat heeft ze zichzelf zo aangeleerd’, zegt hij en beaamd tegelijk dat het best een komisch gezicht moet zijn. ‘Daarom loop ik graag op tijdstippen dat er weinig hondenwandelaars zijn, want het is best lastig. Vooruitkomen schiet zo niet op’, verklaart hij. ‘Straks als de herfst zich van zijn onstuimige kant laat zien, is het vanzelf afgelopen. Tutje is dan veel te benauwd dat haar buik koud, nat of smerig wordt!’

uit de bundel: Kluifjes door Cela den Biesen (2012)