Op deze grauwe en behoorlijk natte zaterdagochtend waagt niemand zich buiten de deur. Behalve diehards Skip en ik. We trekken expres het drassige veld in. Zolang Skip los kan rondstruinen, deert de regen hem niet. Zelf ondervind ik ook weinig hinder, ik ben erop gekleed. We hebben de wereld voor onszelf. Het besef om als enigen buiten te zijn, maakt dat ik me vrij voel. Het door Skip uitgevoerde waterballet stemt me zelfs vrolijk. Want vers ontstane regenpoelen nodigen uit tot allerlei leuke spelletjes. Skip kan er doorheen rennen, overheen springen, en in spetteren en spatteren.
Nattigheid heeft zo zijn voordelen. Er is weinig tot geen verkeer op het fietspad en klein wild laat zich niet zien, waardoor ik de onverdeelde aandacht van Skip heb. Toch doet hij enkele verwoede pogingen in een molshoop. Allicht blijven snuggere molletjes met dit hondenweer ondergronds. Ik laat hem even zijn gang gaan. Hemelwater drupt ritmisch op mijn hoed. Gestaag glijden de druppels van de rand op mijn schouders. ‘Kom, we gaan verder.' zeg ik tegen hem, ‘anders is mijn regenjas straks doorweekt.’
Tijd voor wat actie. Ik draai ballen, formaat
pingpong, van de kleiachtige molshoop. De hond kent de procedure en staat al in
de startblokken om achter de balletjes die ik één voor één over de grond ga
rollen, aan te hollen. Vanwege de te verwachten slidings in het natte gras,
gooi ik in plaats van ver, nu dichtbij. Een vermoeiende bezigheid. Beiden zijn
we na een stuk of tien worpen opgewarmd. Verderop is het weiland ondergelopen.
Dat komt mooi uit. Het is heerlijk voor Skip om in dit natuurlijk ontstane
waterbassin van enkele centimeters hoog, een laatste sprintje te trekken en af
te koelen. Bovendien ziet hij er na zo'n douche in de bebouwde kom weer toonbaar uit.
.JPG)
