Met dank aan de overvloedige regenval hoefde ik voor de verandering eens geen waterflesje voor de altijd dorstige Skip mee te dragen. Plassen in het hondenbos in overvloed. De bospaden zijn waterwegen. Poelen zijn waterbassins. Na het flesje drinken krijgt Skip steevast een koekje om … weer dorst van te krijgen. Eigenlijk is het ooit begonnen als beloning voor het ‘hier komen’. We maakten handig gebruik van de combinatie warm weer en ‘hier komen’ om Skip zich op commando bij ons te laten melden. Dorst lessen en afkoelen deden hun werk lange tijd net zo goed als beloningskoekje. Dat koekje verdisconteerde Skip er na verloop van tijd zelf in toen het kouder werd - dan heb je een andere vorm van brandstof nodig.
Skip slurpt gulzig van het verse bosnat. ‘Ga
maar weer terug naar je vriendinnen Cruzer en Byker in de bosrand’, zegt M.
Skip blijft staan en kijkt M. vorsend aan. Die toont zich ontvankelijk. Skip
slokt het koekje snel naar binnen in de hoop dat ik het niet gezien heb. Hij
lebbert een tweede maal aan in de grote plas. Netjes voor mij zittend met een
schuin koppie vraagt hij: koekje alstublieft. ‘Tuurlijk jongen, je had ook nog
niks gehad’, veins ik. We reppen nergens over.
uit het boek: De rebellen maken er een bende van (2014)
.JPG)
