Bagno rent zoals elke dag vrij door het
uitlaatgebied. Als zijn baas fluit, komt de hond niet. Vreemd, want hij is
uiterst betrouwbaar in het ‘hier komen’. Naarmate de hond langer uit beeld
blijft, fokt zijn baas zich behoorlijk op. Waarom komt de hond niet? Tijdens
een rondgang langs bekende plekken, ziet hij zijn hond keurig aan het lijntje
lopen bij de eigenaresse van een Border Collie en een Maltezertje.
Boos stapt hij op de vrouw af. Wat haalt zij zich wel niet in haar hoofd? De vrouw had goedbedoeld de ‘zwerver’ zonder halsband die een koekje bij haar kwam halen, behoedt voor kwaad door hem aan te lijnen. Wat ze eenmaal op de parkeerplaats met hem van plan zou zijn, wist ze nog niet.
Wij treffen een dag later een korzelige eigenaar. Verontwaardigd vertelt hij over de troela. Hij is ook gallisch op M. en mij, want het is allemaal onze schuld: wij hebben zijn hond handtam gemaakt. Een dubbel lachsalvo. Nonsens. Het is waar dat autonome Podenco ons na jaren eindelijk vertrouwt, dat hij met onze rebellen rent, en dat hij het geserveerde markiesje gretig van ons aanneemt. Maar hij geeft ons nooit een kans om hem te aaien, laat staan vast te pakken.
We vinden het knap van die mevrouw. Was ze zo gedreven om kennis te maken met de Podenco eigenaar? Had ze de hond met een lasso gevangen of droeg ze altijd een vangnet in haar rugzak voor weggelopen honden? We steken een beetje de draak met de eigenaar. Was hij niet gewoon verontwaardigd dat zijn coole ongenaakbare hond, zich plots liet paaien door zomaar iemand? Was hij teleurgesteld in zijn senior die zich milder door ouderdom, aanhankelijker en toegankelijker opstelt? Na wat plagerijtjes geeft de eigenaar toe dat het best een geestig voor-later-bij-de-openhaard-voorval is.
uit het boek: De rebellen maken er een bende van (2014)
.JPG)
