Tijdens het opruimen kwam ik een vergeeld krantenknipsel tegen met een illustratie van Peter van Straaten. Je ziet een lezende vrouw in bed. Naast haar ligt breeduit de hond des huizes. Het is overduidelijk dat er verder geen plaats meer is. Een man gehuld in pyjama staat in de deuropening van de slaapkamer. De begeleidende tekst luidt: ‘Ellen, ik vind dat we ’s moeten praten.’ Een hilarisch plaatje. Maar zou het in werkelijkheid zo gaan?
In schril contrast met minder fortuinlijke soortgenoten die buiten in een hok (moeten) verblijven, mogen inderdaad veel honden mee naar de slaapkamer en zelfs op bed of - nog een treetje hoger - knus onder de lakens. Dat mensen die geen huisdieren bezitten het ongepast vinden, kan ik me voorstellen. Maar waarom hondeneigenaren zelf expliciet tegenstander zouden zijn, snap ik minder.
Om de onderliggende redenen van dit taboe te doorgronden ga ik op onderzoek. Waarom is de bovenetage of slaapkamer voor sommige honden verboden terrein? Heeft het met (achterhaalde) rangorde-regels te maken? Ons is vroeger aangeleerd dat de hond altijd letterlijk lager moet blijven dan de mens. Zijn we ‘s nachts bang en moet de hond op de begane grond huis en haard verdedigen tegen inbrekers? Is het vanwege vermeende onhygiënische toestanden: ongewenste haren of een onaangenaam hondenluchtje?
In de wandelgangen wordt gefluisterd dat de meest waarschijnlijke reden is dat men vreest dat de romantiek uit de slaapkamer verdwijnt met een hondse toeschouwer. Voelen we ons inderdaad bekeken en tast een starende hond het (mannelijk) ego aan? Verreweg de meeste ondervraagden veronderstellen dat het komt doordat misschien een van beide partners jaloers wordt. Ze vermoeden dat er aan zijn of haar persoon minder aandacht besteed zal worden en alle affectie naar de hond gaat. Het zijn vooral mannen die - terecht - denken dat de hond het inderdaad qua knuffelgehalte van hen wint.
Kan het heus zo uit de hand lopen dat mannen daadwerkelijk geïntimideerd worden door een dominante hond die zijn plek niet meer wil afstaan zoals in de tekening van Peter van Straaten en dat het uiteindelijk zou uitdraaien op een fysieke krachtmeting? Voor een hond is het bed van zijn baas immers de ultieme plek waar hij wezen wil.
De meest voor de hondliggende oplossing voor de slaapkamer is daarom single zijn. De hond heeft geen last van concurrentie en hij heeft voldoende plaats om uitgestrekt te liggen. Maar om daar nu een hondenlevenlang single voor te blijven, gaat wel heel erg ver. Nee, de beste optie lijkt een hond die nergens (meer) van opkijkt en overal doorheen snurkt plus … een deugdelijke separate alarminstallatie!
uit de bundel: Hij doet niks door Cela den Biesen (2009)
.JPG)
