Vorige zomer kruisten tijdens mijn
dagelijkse uitjes Skip geregeld vossen ons pad. Adembenemende beauty’s die zich
gewillig op zeer korte afstand door ons lieten bewonderen. Daarvoor hoefden we
niet eens zo ver van huis. In alle vroegte op het nog stille asfalt en op hete
middagen op wandelpaden in de toegankelijke natuur, troffen we rekels en
moertjes. We voelden ons bevoorrecht.
De bekroning op het jaar van de elegante
vulpes vulpes was dat één Reintje maandenlang tijdens de late herfst zijn
toevlucht zocht in de verlaten verwilderde buurtuin. Reintje is zoals het hoort
terug naar zijn biotoop, waardoor ik zijn opmerkelijke bivak openbaar kan
maken.
Vermoedelijk had zijn tijdelijk verblijf
alles te maken met de grootscheepse werkzaamheden aan de dijk. De uitvoerder
zag hoe de vos, bruut gewekt door de herrie van graafmachines en felle lampen,
nog voor zonsopgang de weg overstak en in de schemer verdween. Hoe hij
uitgerekend bij ons terechtkwam? Vossen zijn allesbehalve schuwe dieren. Ze
hebben een uitstekende neus waardoor ze eenvoudig sporen kunnen volgen.
Bovendien zijn het gemakzuchtige alleseters die afval dat door menselijk
toedoen rondslingert in dank aanvaarden. Daardoor zoeken ze steeds meer de
bewoonde wereld op. De verwilderde buurtuin overwoekert met struiken vol
sappige bramen, oude appelbomen en bevolkt door magische aantallen muizen en
vogels, gaf hem voldoende beschutting om te rusten en te slapen en fungeerde
als uitvalsbasis om van daaruit zijn verdere boodschappen te doen in onze
dichtbevolkte wijk.
Skip sloot meteen vriendschap met de vos.
Hij was het die ons op zijn aanwezigheid attendeerde. Diverse malen zagen we
Skip spelbuigingen maken langs de draad die hen scheidde, zonder dat wij de vos
met zijn toen nog roestrode stola hadden gezien. We hebben de vos tijdens de
logeerpartij bewust ongemoeid gelaten. Een wild dier dat blaakt van gezondheid
moet zichzelf kunnen redden.
Een jong konijn liep tijdens een
willekeurige wandeling voor de voeten van Skip. Tragisch, maar het arme diertje
is niet voor niets aan zijn einde gekomen. Skip moest en zou hem mee naar huis
nemen. Hij verschalkte hem niet zoals gewoonlijk zelf, maar legde hem opzij in
de tuin als teken van vriendschap. Het werd zijn afscheidscadeau. De dijk was
gereed en de vos vertrok met het konijn en de noorderzon.
.JPG)
