Rond wandeltijd is het al zweetweer. Het groen neemt de overhand – in het Engels bestaat er een weelderig woord voor dat het precies omschrijft: lush. Schapen worden ingezet om de natuur te beteugelen. Voor de rebellen houdt dat in dat we een afwijkende route lopen langs gevarenzones. Ik noem er een paar: overvloedig bekeutelde terreinen en paden, drukbereden weg naar de parkeerplaats van het hondenbos, de hoek van het losloopgebied die parallel loopt aan de snelweg, het perceel dat grenst aan daar waar de schapen deze morgen door de Border Collie worden voortgejaagd. Er blijft weinig over.
Het was
onvermijdelijk dat we in het no-gogebied langs de Duitse grens belandden. Baas
B. die de rebellen deze morgen begeleidt, vraagt temend: ‘Meisjes en jongen,
jullie blijven toch wel braaf in de buurt?’ Dat doen ze. Echt. Onderhand steek
ik opengeklapte dennenappels in de vieze brij zodat de honden er niet van eten.
Onbegonnen werk. Zeker daar Byker bij terugkeer uit het braambos de kegels eraf
pikt om een plasje over elk prutje te doen. Wanneer de dorstige Skip en Cruzer
ook gearriveerd zijn, tiptoeën we
tussen de schapenstront die door een rijdende gierton lijkt te zijn
uitgespritst, naar de auto.
uit het boek: De rebellen maken er een bende van (2014)
