NUTS

Skip bemest de walnotenboom

Zondag 30 september kreeg een opmerkelijk hoog cijfer van de weerman: een tien. Een zomerse dag in de vroege herfst waarin de natuur haar schatkamers opende. Onlangs ontdekte ik haar, verscholen tussen de sleedoorns: een jonge walnotenboom. Ze was mijn geheim. Een vreemd soort opwinding maakte zich van mij meester. Geregeld gingen Skip en ik controleren hoe ver de draagmoeder was. Hij begreep mijn onrust niet; er was geen eekhoorntje of gevederde vriend in te zien. Maar ik was helemaal nuts van mijn ontdekking. 

Op mijn kalender noteerde ik vrijdag de 28e als dé dag. Inderdaad hadden de vruchtdozen zich vrijdags geopend. Helaas konden Skip en ik pas zaterdagmorgen en … had iemand als een dief in de nacht de gevallen walnoten geraapt. Wat een deceptie. Zeker omdat onze eigen walnotenboom, die helde als de toren van Pisa, tijdens een aangrijpend afscheid vorig jaar was geslacht door een bevriende hovenier.

Zondag de 30^e pronkte het groene lover in de zon. Door de blazende zuidenwind zagen we bovenin overgebleven aanlokkelijke trossen hangen. Op een steenworp afstand vond ik een lange tak waarmee vriend W. (een ervaren golfer) ze behendig aftikte. Skip, die al die drukte toch wel spannend vond, deed zijn best een truffelhond te evenaren en apporteerde de door de schok met de bodem van hun schil verloste walnoten. Trots telden we na afloop vijftig noten in het meegebrachte korfje.

uit de bundel Bezige Bu (2015)