Van zijn vorige eigenaars wisten we dat Skip geen voorstander is van een wasbeurt. Dat de na afloop onvermijdelijke natte, klamme vacht onprettig aanvoelt, daar kan ik me best een voorstelling van maken. Het wassen op zich zou een weldadige beleving moeten zijn. Vaak ontstaat een hekel aan badderen door de manier waarop de hond benaderd wordt.
Om die reden heb ik met Skip een goed voorgesprek gevoerd. Ik heb hem verteld dat de halfjaarlijkse wasbeurt onontkoombaar is. Dat de straal op stand ‘broes’ wordt gezet en dat er geen water in zijn oren zal lekken. Dat hoe minder hij tegenstribbelt, hoe sneller het klusje geklaard is. En dat ik zeker weet dat hij het na verloop van tijd fijn gaat vinden. Skip begreep de strekking. Sindsdien is in bad gaan geen issue meer.
Tuurlijk probeert Skip er aanvankelijk onderuit te komen. Hij weet wanneer het staat te gebeuren. Zijn handdoeken worden klaargelegd, de hondenshampoo staat in de douche. Of is het de onwelriekende visgeur die aan hem kleeft? Ik doorbrak het vaste ritueel om hem te misleiden. Toch had hij een vaag vermoeden.
Ik lokte hem onder verkeerde voorwendsels naar boven toe, want als je zegt ‘je moet in bad’, dan duikt hij subiet weg. Een leugentje om bestwil mag, want hij weet dat ik nooit echt tegen hem zal liegen. Vol vertrouwen en met een vleugje gezonde achterdocht volgde hij me. Bovenaan het trapportaal sloop hij met een noodgang langs de badkamer richting de dichte slaapkamerdeur. Hier hadden we op gerekend. W. had onderhand de uitweg naar de trap versperd. Zo dreven we Skip in de richting waar we hem hebben wilden. Hij snapte dat het menens was en stapte vrijwillig en gelaten in de natte cel.
Voor het inzepen kon beginnen, werd hij nat gesprudelt. Even laten inwerken, uitspoelen en een tweede keer shamponeren met een conditioner voor een fluwelen vacht zonder klitten. Hij stribbelde niet tegen en draaide desgewenst in alle gevraagde posities, terwijl ik hem toefluisterde wat een mooie jongen hij straks zou zijn. Skip is, net als iedere hond, heel gevoelig voor complimenten.
Gedurende de tijd dat Skip in de week stond, nam ik foto’s. Dat vindt hij leuk en het leidt een beetje af. Gewoon een kiekje van Skip in het sop en eentje met een gedrapeerde handdoek als visuele bijlage voor deze anekdote. Geen alles onthullende schoongeboende-blozende-baby-in-de-tobbefoto zoals die van jezelf, die je uit schaamtegevoel achteraan in het familiealbum hebt verstopt.
Het grote genieten kon voor Skip beginnen. Het uitschudden van de vacht om zich van het ergste nat te ontdoen en het uitgelaten cirkeltjes van opluchting door de kamer maken. Daarna droog gemasseerd - kneden en masseren, NIET (tegen de haarrichting) wrijven - worden in ultrazachte, in de droger voorverwarmde badlakens.
Met de ogen dicht lag hij even later op bed waar hij zich helemaal overgaf. Ik kreeg duidelijke aanwijzingen waar nog afgedroogd moest worden. ‘Voorpootje omhoog’ wil zeggen: deze oksel is nog vochtig. De achterpoten wijdbeens betekent: vergeet vooral de binnenkant van mijn broek niet. Afhankelijk van het jaargetijde wordt de ondervacht wel of niet geföhnd.
En klaar was Skip. De salonbehandeling zat erop. Wat was mijn jochie weer beeldschoon,
en wat rook hij heerlijk. Helaas was dat maar van korte duur. Een etmaal later
trappelde Skip met veel genoegen in de blubber rond en keerde hij huiswaarts
met vier homogene modderlaarsjes.
.JPG)
