Het is een doodgewone doordeweekse dag. Niet druk, niet rustig. Het weer is net als de dag. Niet koud, niet warm. Op mijn tocht word ik vergezeld door mijn trouwe metgezel Skip. We vertrekken onder het genot van een bedrieglijk broos zonnetje. Van tevoren heb ik Buienradar geraadpleegd. Dat doe ik wel vaker als ik de aanblik van de wolkenlucht niet vertrouw. Het is een handig hulpmiddel dat voorkomt dat je onnodige attributen hoeft mee te sjouwen. Zo te zien zou het de komende uren zeker droog blijven.
Het piepkleine kantoortje van Buienradar huist in Arnhem en beslaat twintig vierkante meter. Het wordt bemenst door louter twee personen. Onvoorstelbaar, zeker wanneer je bedenkt dat de site gigantische bezoekersaantallen genereert. Blijkbaar ben ik niet de enige wandelaar die de weersverwachting op de voet volgt.
Vandaag zitten ze er met hun gegevens faliekant naast. We komen in een ontiegelijke plensbui terecht. Ik trek mijn kraag omhoog en zet mijn modieuze zuidwester op. Skip trekt zich er weinig aan. Hij schudt zijn vacht soms uit en lijkt weer droog. Hij past zich moeiteloos aan elk weertype aan. Ik niet, regen ben ik na één flinke bui al zat.
Thuisgekomen kijk ik opnieuw op Buienradar of ik me niet heb vergist. Maar Nederland ziet er onbewolkt uit. De informatie strookt totaal niet met de werkelijkheid. Wat is er aan de hand? Zijn de beide medewerkers tegelijk door de griep geveld? Wordt er gespijbeld? Of is hun afwezigheid een samenloop van omstandigheden en hebben ze per ongeluk tegelijkertijd verlof? Je gunt deze medewerkers hun vrijaf van harte: zij hebben er immers net zo goed recht op. Slechts één prangende vraag wil ik aan hen stellen en die luidt: ‘Wanneer jullie genieten van die welverdiende snipperdag, willen jullie hier alsjeblieft voortaan melding van maken.’
uit de bundel: Hij doet niks door Cela den Biesen (2009)
 |
| Reconstructie van mooi weer spelen op het Buienradarkantoor. Fotomodel: Marcel Goumans |
.JPG)
