 |
| De goedheiligman tast diep in de koekjesbuidel |
Niet alleen gelovige kinderen wachten gespannen op de komst van de goedheiligman. Honden blijken net zo verwachtingsvol. Het eerste wat Skip doet wanneer hij wordt uitgelaten, is blaffend rondrennen op het hondenveld. Het is zijn manier om de andere honden te laten weten dat hij present is. Al snel arriveren de eerste drie natte neuzen. Ze proberen elkaar af te troeven wie de meeste slidingen in het knisperige bevroren gras kan maken. De eigenaar van dit trio is blij met de afleiding. Zijn honden moeten zo dadelijk naar de cocktailparty bij de dierenarts en als ze moe zijn stribbelen ze bij het zien van de spuit, minder tegen.
De honden splitsen zich als vanzelfsprekend in verschillende groepjes. Je hebt de seniore snuffelbrigade en de speelse puppy’s die samen in de - voor hen nog onbekende - koude, witte massa ravotten. De snelheidsduivels trekken een sprint naar een grote plas water om af te koelen. Er zit een vrieslaagje op het water. Geen nood, flink met de pootjes er op trappelen zoals paardenvoetjes doen en het flinterdunne ijs breekt.
Uit de verte nadert de goedheiligman. Hij komt niet uit Spanje en is zeker geen vreemdeling. Hij is een goede bekende uit een naburig gehucht. Deze man - altijd vergezeld door zijn trouwe Retriever die, hoe kan het anders, Mira heet - voert in het weekend de paarden in de aangrenzende wei. Hij heeft altijd strooigoed in zijn zak; ook voor de honden. Het is niet alleen de innemende persoonlijkheid die hem zo populair maakt, maar net zo goed de grote koekjesbuidel die hij met zich meedraagt en waaruit elk weekend gul wordt getrakteerd. De honden herkennen hem van ver. Ze wachten niet af maar rennen hem ongeduldig tegemoet. Het aantal bedelaars verdubbelt zich gauw.
Zelfs honden die normaal gesproken gezworen vijanden zijn, zitten nu gebroederlijk naast elkaar. De een nog rechter dan de ander. De goedheiligman heeft een naam hoog te houden wat betreft kwistig strooien. Zonder uitzondering weten alle brave honden dat. Er wordt nog één keer diep in de buidel getast voor een laatste pepernotenronde.
Het is een mooie afsluiting van de wandeling en Skip en ik nemen afscheid. De honden boffen. Zij hoeven niet, net als kinderen, tot volgend jaar te wachten. Voor hen is deze smakelijke traditie een wekelijks feest. Zomaar heb ik trek in speculaas. Ik zet de kraag van mijn jas rechtop en stap stevig door. Het vooruitzicht van een warme beker chocolademelk plus een zoete lekkernij is plotseling heel aanlokkelijk.
uit de bundel: Hij doet niks door Cela den Biesen (2009)
.JPG)
