DONDERJAGEN

Weer of geen weer. Skip lacht altijd

Het heeft de hele nacht gebliksemd en gedonderd. Skip heeft er niets van meegekregen. Hij slaapt overal stoïcijns doorheen. Geen enkele weersomstandigheid houdt hem tegen om te doen wat hij van plan is. Het is even na achten en nog steeds sijpelt het een beetje na. Straten staan gedeeltelijk blank wat veroorzaakt wordt door verstopte rioolputten. Skip zou er wel een bad in kunnen nemen. Aan het einde van de wandeling ga ik er lustig gebruik van maken. Ik gooi wat kiezelsteentjes naar links en naar rechts die hij vrolijk achterna springt. Of ik stap als een onbezonnen kind, aanstekelijk in de waterplassen rond. Hij doet me na, waardoor de opspattende druppels zijn bemodderde buik en poten netjes schoon spetteren. Gek genoeg, loodst hij me met een grote boog om de kleinere poelen heen. Ook het natte gras, waar op sommige plekken een laagje water staat, weet hij met uiterste precisie te omzeilen.

De enkeling die ik tegenkom groet met een kort ‘mogge’. Inderdaad laat ‘goede’ maar weg. Voor deze bazin was de werkelijke oorzaak om zo kortaf te zijn, slaapgebrek. Haar Basset die panisch is voor vuurwerk én onweer was pas rustig te krijgen na inname van twee van haar valiumtabletten. Die had ze nu zelf goed kunnen gebruiken, want ze was geradbraakt na een dergelijke nacht.

’s Middags zijn er nog steeds dreigende luchten en het blijft rommelen.  Skip en ik trakteren ons op een fikse boswandeling. Hier kunnen we beschutting zoeken onder de loofbomen. Kennelijk hadden meer hondenbezitters gehoopt dat het in de loop van de dag zou opklaren. De parkeerplaats bij het uitlaatgebied bleek overvol.

Iets verderop zagen we een Rhodesian Ridgeback het heen en weer krijgen. Hij leek wel een dolende ridder met zijn wapperend gewaad. Dichterbij gekomen bleek dat hij een fluorescerend vestje droeg met daaronder een soort dekentje; geen regenjas om plensbuien op te vangen. Helaas floot de eigenaar de hond op afstand terug en konden we niet vragen waar deze stoere outfit voor diende. 

Een enthousiaste jonge Old English Mastiff diende zich aan en sprong tegen mijn jas die net uit de droger kwam. ‘Ze moet het nog afleren’, verontschuldigde de eigenaresse. Ik liet weten dat de uitlaatjas weliswaar een uit de mode geraakt afdankertje is - met dit onstuimige weer trek je niet je beste goed aan - maar dat het, ondanks dat, wel eens leuk zijn om één dag zonder artistiek ‘dogpainted’ schilderij rond te lopen. De creatieve Mastiff gaf daarop nog een toegift in de vorm van een extra sprintje en belandde precies tegen mijn knieholtes. Voor ik er erg in had, lag ik voorover gestrekt op de grond. Ik sloeg letterlijk een modderfiguur met mijn ‘Mastiff original’.

Het leek wel of honden door het weer ongedurig werden en nog meer streken uithaalden. Waarschijnlijk waren ze er ’s morgens maar kort uit geweest met balorig gedrag als gevolg. Het ging steeds harder plenzen en weerlichten. Je voelde de klamme en beklemmende atmosfeer. De honden trokken zich niets van de spannende geluiden op de achtergrond aan en probeerden zelfs nog een schichtig voorbij rennende flatcoated retriever met twee tennisballen in de bek gepropt, over te halen met hun gedonderjaag, maar hij spurtte weg. Vermoedelijk had hij geen zin om de buit te delen.

Het flitste onophoudelijk alle kanten op. Het was genoeg geweest. De honden hadden hun lol gehad. Nadat ik mezelf en Skip afgedroogd had met de klaargelegde handdoek in de auto, reden we richting thuis. Daar moest ik mezelf verder fatsoeneren en ging ik intussen voor de verandering, opnieuw een wasje draaien. Op de radio klonk de weersvoorspelling voor de volgende dag: Onweer, hagelbuien en overvloedige regenval.

uit de bundel: Hij doet niks door Cela den Biesen (2009)