Dezelfde route maar nooit dezelfde wandeling. Tijdens een van onze vele expedities - want dat zijn het bijna - probeer ik onze jonge energieke avonturier zoveel mogelijk af te leiden. Ik moet zorgen dat ik als (bege)leider, het spannendst ben en blijf - anders krijgt hij alleen maar onzin in zijn kop. Voor Skip is de oever waar we rondzwerven een wegrestaurant met een overdadig gevarieerd menu. Ondanks dat hij onderweg op meegebrachte versnaperingen wordt getrakteerd, is het af en toe best een hele kluif om hem af te leiden. Dit lukt alleen door hem steeds een stap voor te zijn of iets compleet nieuws te verzinnen.
Een poosje terug nam ik een zelfgemaakte, knalgele badstoffen kluif mee. Onderweg verstopte ik het steeds en riep 'och, nou is het bot kwijt. Ga zoeken!’ Aanvankelijk vond hij het wel een amusant spelletje maar redelijk gauw was hij het beu. Ik had gehoopt dat hij het speeltje in zijn bek zou blijven dragen. Bijgevolg zou daar dan geen plaats zijn voor iets anders ongewenst.
Plotseling verdween hij tussen het intensief groengekleurde gebladerte en kwam zonder het gewenste voorwerp terug. Op het herhaaldelijk 'Zoek!' roepen, reageerde hij eerst niet. Zou het zijn bedoeling zijn dat de rollen werden omgedraaid? En dat het nu mijn beurt was om te zoeken? Uiteindelijk verdween hij, op mijn aandringen, toch in de bosjes om even later met een totaal onschuldige blik op zijn snoet te voorschijn te komen. De kluif was echt kwijtgeraakt. Serieus. Zomaar verdwenen, leek hij te willen zeggen. Wat kon ik hier tegen inbrengen?
Weken later en het begint al herfst te lijken. Het dichte struikgewas is door de westenwind flink uitgedund en doorzichtig geworden. De gevallen bladeren in rijkgeschakeerde kopertinten bedekken de licht bevroren bodem. We bevinden ons ter hoogte van de plek van de verdwenen kluif. Ik spotte het meteen. Direct vooraan had daar de hele tijd de zogenaamd onvindbare kluif zo voor het grijpen gelegen. Onze wollige detective zag aan mijn gezicht dat ik eindelijk begreep dat ik me door hem bij de neus had laten nemen en keek tactisch een andere kant op.
uit de bundel: Hij doet niks door Cela den Biesen (2009)
.JPG)
.JPG)