De laatste tijd is er een kentering zichtbaar. Honden als ‘souvenir’ meenemen uit het buitenland was lange tijd een goedbedoelde hulpactie. Over deze impulsieve daad waar zowel voor- en nadelen aan kleven is al genoeg geschreven. Net zoals over de financiële manieren om zo’n honden op een andere wijze te helpen ‘redden’.
Want in Nederland bestaat evenzeer het risico om, op een vrije zorgeloze zondagmiddag, in een vlaag van verstandsverbijstering, spontaan een hondje aan te schaffen. Dit feit wordt echter vaak een beetje verdoezeld door de teleurgestelde en wellicht onkundige eigenaren.
Zo kwamen wij onlangs, op een wolkeloze dag, Boris tegen met in zijn kielzog een paniekerige eigenaar. Boris bleek een impulsaankoop. Boris, een wit krullerig populair bastaardje, was schijnbaar gewond geraakt want ‘hij’ bloedde, zo vertelde de man. ‘Ze hadden toch al zo’n pech met het jonge hondje want in zijn slaap kreeg hij steevast epileptische aanvallen.’ Bij nadere inspectie bleek Boris een eenjarig teefje dat voor de eerste keer loops was en die de opgedane ervaringen in haar jonge leventje gewoon tijdens haar slaap in zichtbare dromen verwerkte!
Daar sta je dan! Hoe vertel je iemand dat hij eigenlijk (nog) niet geschikt is om voor een hond te zorgen. In het belang van het hondje leek het me noodzakelijk om zo iemand bij te praten. Ik besloot wat essentiële zaken uit te leggen: te beginnen met seksuele voorlichting.
Of het indirect aan mijn bemoeienis te wijten is of doordat een hondje toch eigenlijk wel heel veel werk betekent, en ze daardoor tot inkeer zijn gekomen? Ongeveer een week later vertelt een onmiskenbaar opgelucht ex-baasje dat Boris van eigenaar is verwisseld.
uit de bundel: Hij doet niks door Cela den Biesen (2009)
.JPG)
.JPG)