Het vervallen doch stabiele bruggetje beschikte over
een gebladderde leuning die slechts een likje verf nodig had, en twee missende
planken die eenvoudig te vervangen waren geweest. We hadden zelf al eens een
plank meegenomen en los erop gelegd omdat de rechtmatige eigenaar van de
oeververbinding ons onbekend is. Een week heeft de houten lat gelegen voordat
de verveelde zaterdagochtendjeugd besluit ermee fikkie te stoken.
Zomaar uit het niets hing er ineens een gloednieuw eigentijds stalen bruggetje
over de beek. Geen glij- of valpartijen meer tijdens regen of vorst. We waren
blij verrast. Een bedenking: de huidige bodem bestaat uit een stalen rooster
dat voor hondenvoetjes ongeschikt is. Vol bewondering heb ik toegekeken hoe
divers honden reageren op het rastervloertje. Een Shiloh Shepherd neemt de
hindernis met hoog opgetrokken poten en op kousenvoeten. Een Västgotäspets
weigert de overtocht en laat zich dragen. Jack Russells Cruzer en Byker hink-stap-springen eroverheen, slechts eenmaal zakt een achterpootje kolderiek
tussen de tralies. Een fanatieke Labrador die een overgegooide stok achterna
rent, signaleert de lastige ondergrond niet eens. Skip gebruikt de
brede strip staal aan de zijkant.
Ik verwachtte geen noemenswaardige problemen meer bij
een volgende oversteek. Een misvatting. Zonnestralen verwarmden het staal en Skip werd het te heet onder de voeten. Hoe bereikte hij nou de overkant? Het
talud is te steil. Afdalen zou wel gaan, maar omhoog krabbelen zou onmogelijk
lukken. Eureka! Skip volgt de beek tot aan de uitmonding van de rivier. Daar
waadt hij door de kabbelende afwatering om zo de lager gelegen wallenkant aan
de overzijde te betreden. Hij wacht me op bij het bruggetje. Zelfstandig
bedacht en uitgevoerd. Petje af.
.JPG)
