LUCHTWEGEN

 

Menig mens ligt nog op een oor. Skip en ik plukken de dag. Er is geen wolkje aan de lucht. Boven onze hoofden ontspint zich een drukke verkeersader. In het veld laat een nijvere mol een spoor achter van molshopen: zeven koepels liggen in een strakke lijn als symbool van ondergrondse stationnetjes. Skip begint vol enthousiasme te ploegen aan de alternatieve tunnel voor de Noord/Zuidlijn.

Terwijl ik geleund tegen een paaltje wacht, turf ik het aantal vliegtuigstrepen. Bij zeventig staak ik de telling. Had ik laatst niet ergens gelezen dat er elke drie minuten een vliegtuig landt of opstijgt? Mijn aandacht verlegt zich naar twee buizerds die gespannen boven mijn gravende hond cirkelen - een achtergelaten gevangen prooi is een kant-en-klare meevaller. Vanuit mijn perspectief lijkt het of de roofvogels in de felblauw gestreepblokte lucht op een schaakbord spelen. Zouden zij op hun hoogte daar ook weet van hebben of is hun hoopvolle blik enkel naar beneden gericht?

Skip produceert hoge kefjes van onmacht: de mol werkt niet mee aan zijn snode plannen. Hij gaat de diepte in en legt een rit en drie haltes bloot. Na twee uren van hard werken, is Skip oververhit en geeft op. Ik stuur hem richting waterkant. Hij arriveert eerder dan ik en wacht op me. Een vragende blik. Lijvige plakkaten stuifmeel zeilen als een omvangrijke vloot op het wateroppervlak. Met een stok drijf ik ze uiteen. Skip kan erin en drenkt zijn bek en poten vol aarde in de rivier. Helder water verzandt in modder.

 

uit de bundel: Kluifjes door Cela den Biesen (2012)