BRONSTTIJD

Protest! Skip bemoeit zich ermee: doe het niet!

 

Het is kwart over acht in de morgen. Een rossige zon kust de verschroeide aarde op het verlaten vlakke land. De koekoek echoot onophoudelijk. De solitaire haas probeert zich tevergeefs te verstoppen in het gemaaide gras wanneer een hupsige hond voorbij spurt. Die toont helemaal geen interesse in hem. Weliswaar werkt zijn neusorgaan op volle toeren, maar hij is op zoek naar de loopse teef die het romantische luchtje heeft verspreid: de perfecte kandidate voor zijn eerste amoureuze poging van dit jaar.

Negen uur. Een hevig transpirerende eigenaar stevent met de riem om zijn hals op ons af. Met gespeelde vertwijfeling gooit hij de handen in de lucht; zijn hond is achter de vrouwtjes aan. We kennen elkaar. Het is voor de zoveelste keer dat de verliefde hond er tussenuit is gepiept. Ik informeer waarom hij zijn Don Juan niet laat ‘helpen’ dan is het wegloopprobleem opgelost. Hij gaat meteen in de verdediging: het libido verdwijnt waardoor de hond geen echte kerel meer is , het is een pijnlijke ingreep en de hond wordt lui en dik. NB een kwart voer minderen en een vervangende hobby voor de hond zoeken doen de trick. Ik begrijp dat het een heikele kwestie is, castreren heeft ook nadelen: geen enkel argument zal afdoende zijn om de man te overtuigen. Wat is dat toch met mannen en castratie; alsof ze zelf onder het mes moeten. Is het uit solidariteit of betrekken ze het te zeer op zichzelf?

Half tien. Op een steenworp afstand van ons talmt en draalt de hond: hij ziet de bui al hangen. Zijn baas gebiedt hem te komen, maar de natuur laat zich niet dwingen. De vermanende woorden hebben het tegenovergestelde effect. Wanneer het hem te heet onder de voeten wordt, duikt de uitgeputte hond de witgemutste golven in. De baas heeft weer het nakijken.

Kwart voor tien. De hond stapt druipend uit het water en kan eindelijk worden gevangen. Hij houdt zijn opgeheven kop aandoenlijk scheef en belooft amechtig dat hij het nooit meer zal doen. Wij kijken elkaar veelbetekenend aan en moeten hartelijk lachen om de eigen naïviteit.

uit de bundel: Kluifjes door Cela den Biesen (2012)