NIKS AAN DE HOND

Skip getooid met een gevonden veer

 Terug van weggeweest. De wind föhnt de eerste dorre bladeren in de hoogste stand over de straat. Het voelt als een Indian Summer en geeft ons het gevoel dat we de naderende herfst kunnen uitstellen. De tweede dag thuis zijn we een illusie armer. De lucht kleurt bij het grijze beton en dikke regendruppels kletteren op het serredak. Is de onbezorgde zomer die eindeloos leek abrupt ten einde of zal het een tijdelijke dip blijken?

Skip popelt om naar buiten te gaan. Het is elke keer spannend of de hondenvriendjes van voor de vakantie weer present zijn. Tijdens het vakantieseizoen zijn de uitlaattijden bij iedereen wat onregelmatiger en accepteer je dat sommigen op reis zijn. Door het jaar heen is dat anders. Dan gaat de baas stipt naar zijn werk en zorgt de ingebouwde wekker van elke hond voor regelmaat. Elke dag tref je op gezette tijden, dezelfde buurtgenoten met hun hond die uitkijkt naar de vaste ontmoeting met zijn speelkameraadjes.

In dat vaste ritme van alledag mis je iemand pas echt. Niet dat je die baas of hond echt vergeten bent, maar hij of zij was gewoon uit je gedachten. Ondertussen speculeer je wat er aan de hand kan zijn. Is het baasje verhuisd, van baan veranderd of zou er iets met de hond zijn? Je meent je vaag te herinneren dat het betreffende beestje al op leeftijd was. En was hij voor aanvang van de grote vakantie niet al aan de magere kant? Je verzint van alles, maar echt weten doe je het niet.

Klokslag zes uur. Zoals gebruikelijk gaan Skip en ik samen de deur uit. We ontmoeten de gemiste persoon, zongebruind en blakend van gezondheid. De oude hond is er niet bij. Je durft het bijna niet te vragen en bent opgelucht dat diegene zelf lachend aangeeft dat er ‘niks aan de hond’ is. Hij tilt één melkwit been op. Nee, de baas was zelf door een gebroken poot zes weken aan huis gekluisterd geweest. De hond had gedurende de gipstijd verplicht rondom het huis gescharreld. Nu hij de draad weer kon oppakken was er spijtig genoeg weer die typische Hollandse hemel.

Onder dreigende luchten gaan we ieder een kant uit. Het is drukkend en benauwd. Elk moment kunnen de wolken zich leeg regenen. Ik plof zowat uit mijn klamme nylonjack dat ik voor de zekerheid toch maar had aangetrokken. Bijna thuis. De buurhond houdt als vanouds de wacht achter het verweerde kozijn en tuurt troosteloos naar buiten. Het is alsof het nooit anders is geweest.

uit de bundel: Hij doet niks door Cela den Biesen (2009)