ONTDOOIEN

 

Net als iedereen had ik het opeens gehad met die natte sombere winter. Ik keek bij wijze van spreken de krokussen uit de grond. De aanblik van beregende straten en het drassige gras. Ik kon er echt niet meer tegen. Hondemans keerde elke keer met modderige poten en een klamme vacht van de wandeling terug. Mijn reservejas hing steeds bij de brandende verwarming te drogen van een vorige ronde.

Totaal onverwacht was er op een februarimorgen een kriebelende lentezon en met haar kregen we een vleugje voorjaar cadeau. Aan alles was het te merken. Merels floten opgewekt en zelfs de wilgenkatjes deden hun best om in bloei te staan. Skip wilde meteen de tuin in en ging dapper op het nog knisperende, bevroren gras liggen.

We zijn er samen extra vaak op uit getrokken om van die eerste zonnestralen te genieten waar niet alleen ik zo naar snakte, blijkt buiten. Daar was het overal even druk en wat genoten de uitgelaten honden. Waar komen ze zo plotseling en zo massaal vandaan? Het lijkt wel of sommigen tijdens de winter in de vriezer gaan en pas ontdooien bij mooi weer. Skip rekent, terecht, op zijn dagelijkse uitjes en zou absoluut geen genoegen nemen met een korte sanitaire stop. Je hebt niet voor niets pootjes gekregen!

Vroege lente, heerlijk. Je krijgt meteen weer overal zin in. Ook bij de honden is het onmiddellijk raak: loopse teventijd. Het valt me op dat vooral beginnelingen op het amoureuze pad elkaar regelmatig gebruiken als studiemateriaal om een eventuele verliefde poging voor te bereiden. In het bijzonder Labrador mannetjes schijnen er geen moeite mee te hebben om een mannelijke soortgenoot als oefenpartner te ‘misbruiken’. Voor de gevorderden geldt vooral de neus achterna. Tot groot ongenoegen van sommige baasjes die aan de riem meegesleurd worden of nog erger die met de lijn in de hand, eenzaam, in de verte turen naar hun verdwenen, overijverige snuffelaar.

Wanneer ik zulke taferelen zie, besef ik weer dat Skip (bij zijn vorige eigenaars) op jonge leeftijd van zijn mannelijkheid werd beroofd. Hij gedraagt zich allesbehalve als een opdringerige uitslover en de opgeluchte teefjes stoeien vrolijk met hem. Opgewonden reuen zien geen daadwerkelijke concurrent in hem en laten hem links liggen. Ja, de ingebouwde TomTom van onze hond blijft feilloos de juiste weg naar huis volgen. Van door het lijf gierende hormonen is hier geen sprake. De liefde van Skip gaat door de maag.

uit de bundel: Hij doet niks door Cela den Biesen (2009)