Ik geef het ruiterlijk toe: het is zalig om mijn vingers door de extreem dichte, zachte vacht van Skip te laten glijden. En hij geniet zichtbaar van die strijkbeurten. Een gedeelte van het jaar werd het tonen van onze wederzijdse affectie echter belemmerd door pesticide. Daarom draagt Skip dit seizoen geen vlooien- en tekenband. Druppels of pipetjes heb ik evenmin gekocht. Zijn vacht werd er op de besprenkelde plekken afzichtelijk vet van. Verder zwemt Skip elke dag met als gevolg dat de werkzame stoffen alles behalve optimaal hun werk kunnen doen. Daarbij meende ik een bepaalde mate van resistentie te constateren. Resultaat: incidenteel een teek.
Is het onverstandig en eigenwijs van me om Skip onbeschermd te laten rondlopen? De poolvacht is door zijn dichte beharing bijna ondoordringbaar voor enge beestjes. De enige plekken waar teken nog wel eens door willen dringen zijn bij de aanzet van zijn snorharen en voelsprieten, of de oren. De remedie die ik gevonden heb blijkt net zo effectief als dure giftige middeltjes. Ik mijd vochtige gebieden met verraderlijk struikgewas waar die bloeddorstige krengen ons met tientallen tegelijk bespringen en terreinen waar schapen (de verspreiders van teken) lopen. Natuur waar we veilig kunnen wandelen, breng ik in kaart.
De sporadische teek die het op Skip heeft gemunt, spoor ik direct op na de wandeling. Voordat ik in de auto stap spendeer ik vijf minuten aan een zoektocht naar de bloedzuigers die dan nog frank en vrij tussen zijn asblonde haren krioelen, op zoek naar een geschikte plaats om zich vast te haken. De gevonden teek wordt met sadistisch genoegen door mij geplet.
‘s Avonds neem ik nogmaals vijf minuutjes Skip onder handen voor een verkapte knuffel. Mocht ik eerder die dag zo’n luis in de pels gemist hebben, dan ontkomt hij me een tweede keer zeker niet meer. Ons motto: teek care, teek five!
NB Bovenstaand is allerminst een pleidooi om teken- en vlooienpreventie achterwege te laten!
uit de bundel: Kluifjes door Cela den Biesen (2012)
.JPG)
