Zoals gewoonlijk wacht ik buiten in het veld gewillig op Skip. Hij is een meester in de ontsnappingskunst. Met tussenpozen zoekt hij oogcontact. De wandeling is zijn playtime die hij redelijkerwijs naar eigen believen mag invullen. Een ander zou er tureluurs van worden, ik niet - het geeft je mooi de tijd om alles wat er rondom je heen gebeurt in je op te nemen.
In de verte slaat de torenklok negen keer. Stipt verschijnt Andy (een alias voor zijn echte naam) die uit voorzorg geketend en gemuilkorfd is omdat hij met elke soortgenoot in de clinch ligt. Even later volgt een koppel boxers. We noemen hun zwaarlijvige bazin de ‘gevallen vrouw’ omdat ze regelmatig gevloerd wordt door de trekkracht van het duo. Haar slanke echtgenoot kent dat euvel niet; bij hem lopen de honden probleemloos los. Om half tien verschijnen de uitslapers: bejaarde heren met dito honden. We maken een beknopt praatje. De seniorenclub moet door anders krijgen ze rammelende pootjes. Onderhand heeft Bullie, bijgenaamd ‘de bulldozer’, zijn graafwerkzaamheden hervat; zijn empathische baas gunt hem zijn dagelijks (grond)verzetje.
Een combinatie van Animal planet en National Geographic, en dat live voor je snufferd: zonde om te missen, toch? De hinderlijke vliegen die ik steeds van me af moet slaan worden wel behoorlijk irritant. Genoeg bespied voor vandaag. Ik sein Skip die nog steeds in de bosjes rondscharrelt door driemaal te fluiten. Met jongensachtige branie daagt hij me uit. Hij blijkt nog niet klaar met wat hij zo nodig moet doen. Als geroepen komt zijn racevriend aangescheurd. Als de hazewinden spurten ze de goede kant uit. We zijn weer on the move!
uit de bundel: Kluifjes door Cela den Biesen (2012)
.JPG)
