Op de radio rept de weerman over Egyptische duisternis. Gestaag stroomt de regen loodrecht naar beneden zoals dat alleen in de zomer gebeurt. De hond wordt wakker van het oorverdovende gekletter. Hij is in verwarring: had hij zolang geslapen dat het al avond is? Hij had allang in bed moeten liggen. Slaapdronken stommelt hij in het aardedonker de trap op naar boven. Als vanzelfsprekend nestelt hij zich in zijn mand voor de nacht. Eén diepe zucht en de hond is alweer diep in dromenland verzonken.
Na een half uurtje zijn de zwarte wolken verdwenen en neemt het daglicht weer de overhand. Skip stapt uit zijn mand en rekt zich uit. Hé, er ligt niemand onder de lakens. Merkwaardig. Op de overloop tuurt hij door de spijlen omlaag. Hij raakt er helemaal confuus van dat ik al op ben. Had hij zo vast geslapen? Het leek ook al zo’n kort nachtje. Beneden in de hal pakt hij automatisch de riem in zijn bek, loopt ermee naar me toe en gaat zitten. Tijd voor de ochtendwandeling.
uit de bundel: Kluifjes door Cela den Biesen (2012)
.JPG)
