BELFUNCTIE

Het is klappertandend kkkkoud. Praktisch iedereen in het hondenbos kent de belletjes. De drie dragers ervan niet, omdat de rebellen uitblinken in wegwezen. Daarom torsen de dames en heer ieder een messing bel mee: we zien ze niet, maar horen ze wel. De meeste wandelaars worden er vrolijk van. Ze relateren het aan Santa Claus, geiten, arrenslee, en sporadisch een kat. Soms zijn mensen oprecht bezorgd: doet het geen pijn aan de oren? Deze week kregen we diezelfde vraag gesteld door een van de altijd smetteloze en in de laatste mode gestoken dames van het portclubje met de perfect gehoorzame honden, op één na. We wuifden elkaar tot voor kort alleen op afstand goedendag. Met een geaffecteerde, oprecht ongeruste stem: ‘Dat constante schelle geluid moet toch vreselijk irritant zijn en pijn doen aan het gehoororgaan?’ Ons laconieke antwoord: ‘Ze horen ons ook niet joelen, dus waren zouden ze de bellen wel horen? Bovendien zijn het geen ordinaire bellen, maar authentieke Franse jachtbellen speciaal voor dit doel ontworpen.’ Even later verstomt het gerinkel. Zijn de honden buiten beeld of is hun beltegoed op? Nee, het koperen klepeltje zit vastgevroren.

uit het boek: De rebellen maken er een bende van (2014)