De rivier heeft
andermaal het land veroverd. Uitlaten op de daarvoor bestemde uitrenplek is
onmogelijk. En tot overmaat van ramp is onze auto gestolen. We hebben geen
alternatief voor de ondergelopen uiterwaarden en zijn verplicht om met onze
jagende belhamels op de smalle dijk te lopen.
Eerst moeten we daar zien te komen. Skip
kijkt naar de grote waterplas. Hij gelooft zijn ogen niet: me gras, me gras,
waar is het veld gebleven? Cruzers navigatiesysteem blijkt er ook moeite mee te
hebben, want net als Skip vindt zij het heel raar dat een weiland zomaar in een
meer kan veranderen. Skip trekt een sprint en glijdt meteen uit in de kleffe
klei. Voordat we op de dijk belanden, fatsoeneren we onze rebellen en laarzen
door ze af te spoelen in het modderige water.
Skip weigert sinds een jaar op de druk
begaande dijk te lopen. Nu hij begeleid wordt door zijn vriendinnen
schijnt hij dat compleet vergeten te zijn. Hij heeft gelijk, door het
langsrazende verkeer is het riskant om de honden daar los te laten rennen. De
oplossing vinden we in een aangelegen campingweitje. De in dit seizoen verlaten
kampeerplaats is weliswaar omheind, maar desondanks onveilig voor de twee
kleintjes die altijd wel een gaatje vinden om door te kruipen. Voorlopig gaat het
goed. De konijnen blijken ons probleem te begrijpen – ook zij hebben weinig
plek door de hoge waterstand. Ze blijven netjes in de arena en als het te link
voor hen wordt, schieten ze onder de draad door, het trio hevig yippend in de
kooi achterlatend. De wereld op zijn kop.
Zo zijn ze een tijdje intensief bezig. Dan
rent een konijn van achterin naar de uitgang die afgesloten is met een metalen
poort. Het konijn schiet door de stevige spijlen met in zijn kielzog, Cruzer.
Skip volgt blindelings en botst loeihard met zijn harses tegen de poort en
schudt zijn verwarde kop. Byker, net iets minder aerodynamisch gebouwd dan haar
zus, blijft halverwege de poort steken. Ze zit klem en kan niet voor of
achteruit. M. en ik proberen haar te verschuiven. De solide tralies wijken geen
millimeter. Byker kijkt vertwijfeld. Ze wrikt zich uiteindelijk zelf los door
haar schouderpartij te verdraaien. Gered! Pas dan kunnen we ieder een
bevrijdende lach op ons gezicht toveren en realiseren ons dat we eigenlijk
eerst die zeldzaam grappige foto hadden moeten maken.
Genoeg avontuur voor een dag, zou je
denken. Het drietal heeft echter weinig zin om huiswaarts te keren. Veel te
spannend zo’n wildvreemde expeditie. Betrouwbare Byker schikt zich en laat zich
als eerste aanlijnen. Skips halsband wordt aangeklikt, maar hij stribbelt
heftig tegen als Cruzer ervandoor gaat. Even later is ook zij gevangen. Skip
gooit om de paar meter de handrem erop, wil terug en schakelt steeds in de
achteruit. De Cruzecontrol van zijn vriendinnetje doet het
evenmin. In plaats van een constant wandeltempo aan te houden, bokken ze
beiden. Ze zijn het niet meer gewend om aangelijnd te lopen. Maar M. en ik zijn
onverbiddelijk: het is genoeg geweest!
.JPG)
