Morgenrood. Het weer heeft een oprisping. Exact op het door Buienradar aangegeven tijdstip begint het te regenen. M. en ik zijn erop gekleed. De alsmaar rennende honden joelen in overtreffende trap. Ze zijn door het dolle heen. Ze merken geeneens dat het giet. Het konijn van gisteren daagt hen weer uit. Het is een tamelijk slim konijn dat dondersgoed weet dat de drie honden jagen om de actie, het samenspel, het rennen. Totaal niet verwonderd blijft het voor de ingang van het hol zitten waar de drie gisteren niet bij weg te slaan waren. Hoofdschuddend ziet hij of zij steeds de honden voorbij rennen: voorop straaljager Byker, daarachter Skip die koortsachtig zijn binnensmondse ik-ruik-wilde-zwijnen-geluid (de yip in superlatieven) laat horen. Opgewonden standje Cruzer geeft steun vanuit de flank. Ze vliegt over hobbels, kuilen, waterpoelen alsof ze dronken is van Red Bull. Als ik me met hun falende tactiek bemoei en het konijn aanwijs, merkt M. vergoelijkend op dat de honden dat heus wel weten, maar dat anders het spelletje veel te snel is afgelopen. De honden sukkelen meteen naar het hol, en bevestigen door hun blik wat M. zojuist beweerde. Het spel is uit, de honden bekaf. We lijnen ze aan, want hun dipje is van tijdelijk aard zoals we uit ervaring weten.
.JPG)
