Vrij vertaald betekent het:
heerlijk nietsdoen. Het is het enige dat je kan doen tijdens de bak- en
braadtijd. En niksen kan zelfs onderweg. Tegenwoordig neem ik regelmatig een
draagbare driepoot mee. Zo’n uitvouwbaar krukje veraangenaamt de wachttijd als
Skip besluit in het weiland op solotoer te gaan of diepgravend bodemonderzoek
doet.
Binnen mijn passe-partout van vandaag bevinden
zich: een strakblauwe hemel met een armada van krijtwitte stapelwolken die
geleidelijk over ons een drijft (als fantasievol kind herkende je er vroeger
figuren in), en een briesend Noors fjordenpaard op een eenzame klassieke
groene heuvel dat speels een schetterende ekster volgt die steeds een meter
verder hipt. Skip freewheelt vluchtig tussen de bloemen- en plantenweelde.
Het gonst tussen het maairijpe gras, waardoor hij op eigen initiatief besluit
om te buurten bij een hondenkennis die verderop met haar hondentrio wandelt.
Vanaf een afstandje volg ik zijn opgetogen gedraai: beurtelings duwt hij zijn heupen tegen haar benen. Hij vindt haar aardig en dat is wederzijds. Amicaal haalt ze hem aan. Skips zwaaistaart draait sneller dan een propeller, ik verwacht elk moment dat hij opstijgt. Op zijn inhalig gebedel verwacht hij een kluifje. Dat heeft ze niet bij zich. De kennis haalt lachend haar schouders op en vouwt haar handen open als symbool dat alles op is. Skip komt zonder afscheid van haar te nemen retour. Lekker puh. Ik heb wél kluifjes. Vooruit eentje dan. Ik steek een wuivende hand in de lucht. Ze bonjourt hartelijk terug. Goedgeluimd gaan Skip en ik lui in het gras heerlijk niets liggen doen.
uit de bundel: Kluif (2013) door Cela den Biesen
.JPG)
