FAIRTRADE

 

Op een van de onverharde paden in het hondenbos ziet een jonge huisvader - baby in de kinderwagen, kleuterknuistje in zijn hand, atletische hopjeskleurige jachthond - dat ik met de riem in een hand sta te turen. Ik tref hem wel vaker, babbelen doen we nooit. ‘Hond kwijt?’ vraagt hij geïnteresseerd. ‘Nou kwijt, kwijt’, sputter ik tegen, ‘hij is even uit beeld. Hij is hier het olifantenpaadje ingeschoten, maar daar hoor ik de bel die hij draagt niet meer. Hij heeft zich of verplaatst of hij graaft in een hol.’ 

Ik blijf staan, hij wandelt met de hele bubs de hoek om. Hij keert terug met een zwarte Labrador. ‘Is het deze? Hij liep hier moederziel alleen in het veld.’ Ondanks dat we elkaar dus vaker zien, weet hij niet welke hond bij mij hoort. ‘Nuh, maar ik neem ‘m, dan heb ik in ieder geval iets’, doe ik een poging om leuk te zijn. Vanachter de rozenbottel kaatst een vrouwenstem terug: ‘Als u mijn hond wilt ruilen voor die van u, dan wil ik toch eerst uw hond zien. Want van ruilen komt heel vaak huilen.’ Geestig. En Fair Trade. 

‘Tja, dat wordt dan ingewikkeld. Ik weet niet waar hij is.’ ‘Dan gaat de ruil niet door’, beslist ze. ‘Wat voor een hond zoekt u dan?’ informeert de jonge vader welwillend. Ik verslijt mijn Scandinavische Spits gemakshalve even voor een witte Kees; een Noorse Buhund kennen de meesten toch niet. ‘Ik zal naar ‘m uitkijken’, belooft hij. ‘Hoeft al niet meer’, laat ik ‘m weten. ‘Kijk maar eens wie daar met zijn hele lijf onder de aarde komt aankakken. Evengoed bedankt!’

uit de bundel: Kluif (2013) door Cela den Biesen