Skip is tamelijk dorstig onderweg. Het heeft geen achterliggende medische oorzaak, het is eerder een aangeleerd iets. Hij is bij wijze van spreken blijer met drinkwater dan met een koekje. Tijdens de natte moesson voldoet een poel water als drenkplaats en ben ik gevrijwaard van een ampele uitrusting. Daarbuiten bevindt zich in de standaardbepakking een gevulde waterfles.
Deze herfst zag M. me hopeloos hannesen: afzakkende schoudertas, bakje neerzetten of vasthouden op de juiste laafhoogte, dopje van de waterfles los maken met handschoenen aan, inschenken terwijl de lange sjaal voor mijn gezicht zakt of erger over Skips verschrikte snuit. U begrijpt het: een hoop gedoe.
Ooit kreeg het personeel van de PTT, TNTPost, en PostNL of hoe de naam na weer een reorganisatie luidde, een lanyard met flessendrager in het kerstpakket cadeau. Je vindt ze inderdaad bij groothandels in promotie- en relatiegeschenken; minimale afname 500 stuks. Ik heb een oproepje gedaan op marktplaats en zelfs het hoofdkantoor gebeld of ze er nog please, please eentje over hadden. Helaas.
Vanmorgen
verraste M. me zomaar door met een lang gekoesterde flessendrager op de proppen
te komen. Ze was het simpelweg tegengekomen bij Inter Chalet en had er eentje
voor me meegenomen. Of … was ze mijn herhaaldelijk gestoethaspel moe, op zoek
gegaan met als resultaat het begeerde voorwerp. In elk geval: hartstikke lief
van d’r.
.JPG)
