GONE IN 60 SECONDS

 

De rebellen waren koud uit de auto en al pleitos. Na elf minuten, de maximumlimiet, hadden Cruzer en Skip zich nog niet gemeld. Ze verdwijnen wel vaker uit ons blikveld, maar dan horen we de jachtbel of zien we de witte krul van Skip tussen het groen oplichten. Nu niets van dat alles. Dat betekende dus dat ze veel te ver van ons verwijderd waren. Fietsers, (honden)wandelaars, zweefvliegers en automobilisten die we vroegen, hadden geen grote en kleine witte op drift gezien en ook geen gerinkel gehoord. Beangstigend dat werkelijk niemand iets wist. 

Baas B. en ik splitsen ons op. Ons vermoeden dat ze tief in dem Deutschen Wald zaten, bleek later waarheid. In de verte hoorden we aandringend geblaf, en een auto stoppen waarvan het portier open en dicht sloeg - de honden zullen toch niet gekidnapt zijn? Omdat we nog steeds geen teken van leven hadden gehoord, belde ik W. uit bed. Die sprong meteen op de fiets waardoor het zoeken over een groter terrein vergemakkelijkt werd. Een uur later en onze kelen schor geschreeuwd, vond Baas B. Skip in het bos tegenover de hangar – hij was dus al op de terugweg. Geen Cruzer, wat ons verontruste omdat onze Siamese Tweeling altijd bij elkaar klit.

Nare gedachten schieten door je hoofd. Terwijl ik me omdraai om nogmaals terug te gaan naar start, zie ik Cruzer in een flits aus der Heimat zurückkehren en de overstap maken naar het bos richting parkeerplaats. We gillen nu, waarop ze reageert. Vrolijk komt ze van ver aangestapt. Er was geen sprake van paniek: de hoofdrolspelers in deze spannende actiefilm hadden het zo te zien erg naar hun zin gehad. Ze vonden ons, geloof ik, watjes en vooral véél te ongeduldig. Wat Cruzer en Skip uitgevreten hebben zullen we nooit weten, wel dat er een happy end is.

uit het boek: De rebellen maken er een bende van (2014)