HAZENLEGER

Het ruikt er naar wild. Skip en ik volgen een vers platgetreden struinpaadje. Het vermoeden rijst dat er een reetje heeft gelopen, want de buitensporig geïnteresseerde Skip snuift continu met half geopende naar lucht happende bek om zijn geurreceptoren optimaal hun werk te kunnen laten doen. Bovendien camoufleert hij zich met het op het pad aanwezige aroma middels zijn nek en snuit erin te wrijven. 

De wildgeur blijkt afkomstig van een forse haas die ik bijna letterlijk betrap in een tra. Echt verrast kon de wegspringende haas natuurlijk niet zijn. Hij heeft ons allang geroken en gehoord. Desondanks bleef hij lekker lui in zijn hazenleger van de late middagzon genieten. Met zijn uit de kluiten gewassen gespierde poten zigzagt hij, zonder zich te haasten, door het veld naar een opgeworpen walletje. Vanaf die verheven zitplaats kijkt de haas olijk naar onze ronddolende Skip die in totale verwarring verkeert. De odeur heeft zijn reukorgaan bedwelmd waardoor het haast ondoenlijk is om het juiste spoor weer te pakken te krijgen. Al snel geeft hij op, want één haas zoeken is daaraan toe, maar een volledig leger opsnorren … We doen als de haas: ons verwonderen op het tegenovergelegen walletje waar Skip hem niet ontdekt. 

uit de bundel: Kluif (2013) door Cela den Biesen