De deels overkapte teakhouten buitenlounge bij het nieuwe
zorgcomplex is een uitstekende vrijplaats voor hangjeugd. Althans dat vinden ze
zelf. De hypermoderne brede banken, parallel aan een nieuw groen plantsoen,
zijn bedoeld ter stimulering van contacten tussen buurtgenoten. Ze worden
gedurig bevolkt door scooter boys uit
diezelfde wijk; wat dus ook buurtgenoten zijn, maar ongewenste. De goegemeente
staat gelijk klaar met hun standaard opvattingen en heeft geen hoge dunk van de
jeugd van tegenwoordig.
Skip vindt het geluid
van opgevoerde tweewielers strontvervelend. Geïrriteerd blaft hij een
stereotype jongeman-met-petje uit, als die stilstaand naast de hangplek extra
gast. Gejuich bij de mindervalide medemens die bij gebrek aan zitplaatsen op de
rollator leunt. ‘Goed gedaan jochie, jaag ze maar weg’, klinkt het volmondig.
De fiere hond voelt zich eindelijk begrepen. Ik juich inwendig: hoera, scooter boy is de nieuwe hond. Want
normaal zouden zonder uitzondering alle honden die het pas aangelegde gazon
willen bemesten, met een scheve nek worden aangekeken, ondanks dat de eigenaar
het hoopje daarna netjes in de afvalbak deponeert.
uit de bundel: Kluif (2013) door Cela den Biesen
.JPG)
