RUNNERS' HIGH

Stromende regen op dierendag. Geen konijn dat zich met zulk weer buiten waagt. We rekenen op een tamme boswandeling. Zeker gezien de geslaagde ronde van gisteren. Het in een euforische rush verkerende trio denkt daar heel anders over; ze zijn juist helemaal in hun element. Rechtstreeks vanuit de auto gaan ze in de hoogste versnelling.

Na een half uur zijn ze helemaal op dreef. Moeiteloos vliegen ze over glooiende gewezen aspergebedden, verraderlijke kuilen en omgevallen boomstammen. Zigzaggen ze door het weerbarstige graan en ontwijken ze gladjes laaghangende takken.

De regen voelen ze geeneens. De honden hebben alleen oog voor elkaars intensieve inspanningen, de rest van de wereld doet er even niet toe. Als ze ons zien staan, is er slechts een seconde van herkenning 'hé, leuk, jullie ook hier?!' en weg zijn ze.

De poten van beide Jack Russells, gespreid in het verlengde van hun atletische lichaam, maken zwevende bewegingen boven zachte dravik en gestreepte witbol. De vrijgekomen endorfine geeft hen onzichtbare vleugels. Skip rijst en daalt in een ritmische flow over het platgeregende koren alsof zijn lichaam ervoor gebouwd is.

Na ongeveer een uur stoppen we de onoverwinnelijke drie. Als ze high zijn, gaan ze door tot ze er letterlijk bij neervallen. Sommige hardlopers geloven niet in runners’ high: het abnormale gevoel dat je mentale drive je lichaam dwingt tot rennen. Wij weten beter. 

uit het boek: De rebellen maken er een bende van (2014)