De twee tra’s die tijdens schoolvakanties dienst doen als campingplaatsen voor de zweefvliegclub liggen er gladgeschoren als een biljartlaken bij, klaar voor het tentendorp dat deze week wordt opgezet. Een volwassen hert nam vanmorgen een kijkje of het geschikt was als hertenkamp? Onze rebellen die daar elke doordeweekse ochtend brakken, onderwierp ze aan een proeve van bekwaamheid in de nieuwste tak van sport: hindeloopen.
Met berekenende precisie stuurde het hert hen van de ene uithoek van het hondenbos naar het andere. Op elke oversteek wachtte ze uitdagend op het treintje honden dat haar sierlijke sprongen amper kon bijhouden. Zij had de volledige controle over de race. Er was geen sprake van dat de achterhoede haar kon inhalen. Ook M. en ik werden getest op ons uithoudingsvermogen en improvisatie. Want: als het een Duits hert betrof zou ze links afslaan, een Nederlandse ging rechtdoor richting aanvoerroute parkeerplaats.
Het
autochtone hert leverde de drie keurig op de parkeerplaats af alwaar M. en ik
in een noodsituatie voor verkeersbrigadiertje zouden spelen. Het bleek onnodig.
De drie, incluis hun begeleiding die volledig buiten adem was, waren zo
gesloopt dat ze nog slechts een ding wilden: de gereedstaande auto in gesleept
worden. De veerkrachtige hinde keek, terwijl ze haar spiegel lichtte, nog eens
superieur om voordat ze verdween tussen het loof. Zij had zich top geamuseerd
met de eigenhandig verzonnen game: hindeloopen.
uit het boek: De rebellen maken er een bende van (2014)
.JPG)
