De grote
zware stationsklok hangt statig boven de deur. Na meer dan dertig jaar trouwe
dienst houdt de klok het opeens voor gezien en valt van de muur. Zomaar. Met
een oorverdovende bons raakt de klok de keukenvloer. Het vensterglas spat alle
kanten uit. De baas die zich op het kantoor bevond, botst in alle commotie
bijna tegen Skip aan. Die stapt danig van zijn stuk weer in zijn mand. Met
platte oren kijkt hij hem aan: ik heb niks gedaan, hoor. Ik ben me, net als
jij, wezenloos geschrokken! Och, lieve jongen, dat weten we toch. De klok is niet meer te repareren: de metalen kast
heeft een deuk opgelopen en het uurwerk stokt; de klok heeft zich als het ware
zelf uitgeklokt. Totdat er een nieuwe hangt vertrouwen we op Skip als
tijdsaanduiding. Hij weet verdullemes goed wanneer het wandel- of etenstijd is.
.JPG)
