Skip werd
als bijkans tweejarige hond door ons geadopteerd. Zijn mandje stond voorheen
aan zee. Intussen is het alweer 8 jaar geleden dat wij hem liefdevol in de armen
sloten. Dat het adoptie-etiket aan hem is blijven kleven, was ons vreemd.
Opheldering. Sporadisch transformeer ik kortstondig tot crea Bea. Barstensvol huisvlijt naaide ik van fleurige stalen meubelstof een kussen voor hem. Tijdens het opmeten, vlijde Skip zich erop neer: een compliment dat hij het in gebruik wil nemen. W. maande hem om ‘eraf’ te komen, het kussen was nog onaf. Skip veronderstelde dat er ‘af’ bedoeld werd en bleef liggen, dat betekent ‘af’ immers. W. probeerde het met ‘terug’, waarop Skip het op een lopen zette en met een sip snuitje bij de voordeur ging staan, een denkbeeldig gepakt koffertje naast hem.
Wat verkeerde terminologie teweeg kan brengen! We schoten in de lach: wat een komediant om zo een zielig toneelstukje op te voeren. Doch stiekem bloedde mijn moederhart. Nadat het patchwork kussen af was, hebben we er samen op geknuffeld. Ik vertrouwde hem voor de zekerheid toe dat hij vanaf het eerste ogenblik mijn bloedeigen hondje is, niks stiefkind, en dat hij best weet dat hij voorgoed bij ons hoort. Hoogstens gaan we voor een dagje terug naar de kust om heerlijk uit te waaien.
uit de bundel Bezige Bu (2015)
.JPG)
