Was het pas een dag geleden dat we ons op de borst klopten met: ‘Wat luisteren onze rebellen tegenwoordig goed.’ Een dergelijke uitspraak is vragen om moeilijkheden. Mijn lieve Skip ontglipte ons als eerste richting Duitsland. Hartsvriendin Cruzer volgde op de voet. Ja, en toen kon zus Byker moeilijk achterblijven. Ondanks roepen en oogcontact kreeg ik de opgestoken vinger: het symbool voor ‘bekijk het maar’.
M. en ik grepen acuut in. Onze rebellen mogen veel. Heel veel, maar er zijn grenzen: de Duitse grens. Op een
holletje gingen we achter de drie aan, zodat we ze voor het overlopen konden
vangen. Ik dwars door het struikgewas, M. over het wandelpad. Byker die mij
inhaalde, liet ik de twee uitbrekers opsporen. M. spotte Skip. Op het moment
dat ik de halsband wilde vastklikken, brak hij weer uit. M. was het wel gelukt
de zusjes aan zich te binden, waardoor Skip in dubio verkeerde. Dat was mijn
kans. Voor straf bleven ze tot aan de auto vast. De honden bokten aan de lijn.
Verlenging zat er echt niet in. Het is ons nou menens. Mama is boos. Quasi,
want ik speel boos. Niet in de laatste plaats omdat het ons eigenlijk goed
uitkwam, want M. en ik hadden beiden een vroege afspraak. Maar dát hoefden we
de honden niet aan de neus te hangen.
.JPG)
