Ik chauffeer de auto op de overbezette stalling bij het hondenbos. Om ons heen bedelende kraaien. Er ontspint zich een flauwekullige discussie met een feeder, want de zwarte vogels worden steeds opdringeriger door het onnodig voeren. Ondertussen moet ik de reservetelefoon uit het handschoenenvakje vissen (de mijne thuis vergeten), de waterfles voor Skip onder de stoel vandaan halen (waarvan het draaglipje afscheurt), een alternatief voor de fles verzinnen (M. steekt ‘m in haar toeristenbuidel), de riem pakken voor later, Skip de halsband met bel omdoen en de auto afsluiten. Mijn brein kan het niet bolwerken. Voordat we aan de wandeling beginnen, check ik of de auto afgesloten is. Dat is zo. De honden zijn al vooruit gerend. Niets vergeten? Let’s go!
Het procedé van de wandeling verloopt eender als altijd. De honden zien we zelden en waarnemen doen we ze slechts op verre afstand. Totdat we niets meer horen en ik Cruzer net voor de Duitse grens aan Skips riem kan aanlijnen. De smachtende Skip hobbelt mee voor water. Als ik Skips belband wil verruilen voor de reguliere blijkt dat Skip zijn ‘jas’ niet meer aanheeft. Balen, net een nieuwe prijzige RedDingo-penning eraan gehangen. Ik duik de stekelige struiken in waar fladderaars en kriebelbeesten huizen. Geen idee waar te zoeken. Vanmiddag zullen we de afgelegde route naspeuren. Een geluk nog dat M. de moeilijk aan te komen koperen jachtbellen op voorraad heeft.
Wij zijn vlakbij de auto
als M. oppert dat de band misschien nog in de wagen ligt, omdat ik bij vertrek
door van alles en nog wat was afgeleid. Zou het? Ze heeft gelijk. Hiep hoi!
Feit is wel dat Skip dus de hele bosroute bloot en zonder identiteitsbewijs
heeft afgelegd. Een meevaller dat hij niet is opgepakt wegens naaktloperij.
uit het boek: De rebellen maken er een bende van (2014)
.JPG)
