Het weer is ons al dagen goed gezind. We genieten er tijdens de wandeling langs de drabbige oever van. Hele plakken bramenstruik liggen uitgeblust als vlak glooiende heuvels tussen overwoekerde kronkelige konijnenpaadjes. Skip heeft een konijn geroken en blijft om de doornen koepels heen cirkelen. Zo zonder de beide vriendinnen is er geen beginnen aan. Hij is al bekaf van het rondjes rennen, laat staan de verdere ontwikkelingen.
Met een smekende blik wordt mijn hulp ingeroepen: ik mag Cruzer zijn. Joepie! Ik voel me zeer verguld dat ik gevraagd word en doe meer dan mijn best. Ik overzie van grote hoogte, speur mee, speel konijn met mijn voet, rammel in de stekelige lianen om het konijn in beweging te krijgen. Een zekere opwinding maakt zich van mij meester. Met mijn zevenmijlslaarzen stap ik in het wilde weg over ineenzakkende heuvels, trek lianen aan flarden en open sluizen waar Skip doorheen kan. De hond en ik begrijpen elkaars signalen en bedoelingen feilloos. Dat ik me kan bekwamen in zijn vakgebied is heel spannend. Spontaan ontwikkel ik fingerspitzengefühl. Enig die omgedraaide meester-leerling rol waarin Skip me laat voelen wat het is om hond te zijn.
O ja, het
konijn is vanzelfsprekend ontkomen: die kent alle tunnels, paadjes en
sluiproutes op zijn duimpje. Plus door zijn formaat is-ie veel wendbaarder.
Maar daar ging het niet om. Het ging om het samenspel in volledige symbiose.
.JPG)
