Het weer is een domper. Vanwege de nattigheid staat het konijnenleven op een laag pitje. Saai, saai, saai, terwijl de honden barsten van energie. Vlak voor we naar huis gaan, vinden Cruzer en Skip toch nog een gezamenlijk projectje. Een konijnenhol bevat mogelijk een waardevolle schat (dit verzin ik er ter plekke hoopvol bij). Skip en Cruzer spaden tegelijk in hetzelfde gat, maar het is Cruzer die de zaak bestiert. Bosgrond vliegt om hun oren.
Een nieuwsgierige Weimaraner neemt een kijkje. Schutterig komt hij erbij liggen. De buik plat op de grond, de poten in het gat. Hij durft! Cruzer en Skip die normaal gesproken geen inmenging dulden (pottenkijkers worden weggeblaft), tolereren de hond die eigenlijk in de weg ligt.
De eigenaar van de jonge
jachthond roept: ‘Waar graven ze naar? Konijn of mol?’ ‘Naar een schat’, is
mijn reactie. ‘Delen we in de buit?’ vraagt hij. ‘Nee, dat kleine beetje dat uw
hond heeft bijgedragen, telt niet. Onze honden zijn al uuuuren ijverig bezig’,
overdrijf ik. ‘Flauw hoor’, lacht de man. Hij fluit zijn hond: ‘Dan hoef je ook
niet te helpen, jongen.’ Iedereen gaat verder waarmee hij bezig was. Na een
tijdje wordt de vruchteloze poging gestaakt. Geen schat. Op de parkeerplaats
treffen we de man met de Weimaraner. ‘En kun je jouw baan opgeven?’ grapt hij.
Ik trek een zuur gezicht.
uit het boek: De rebellen maken er een bende van (2014)
.JPG)
