vrijdag 15 april 2022

SNUGGA WUBBA RAARR

 noorse buhund

Het aangename milde winterweer heeft een koudeomslag gemaakt. Bij uitstek wandelweer voor een ‘Noorwegense’ hond zoals laatst iemand hem noemde. Skip, Snugga wubba de pluche inktvis en ik zijn door de baas gedropt in een woonwijk die grenst aan een natuurgebied. Skip vindt het raarr dat de baas ons uit de auto heeft gezet en dat we de route zo ongeveer achterstevoren lopen. Aan het begin van onze weg leegt een wielrenner van middelbare leeftijd zijn blaas in de bosjes, de fiets leunt tegen zijn bips. Het geklater trekt Skips aandacht. Wat moet die man die daar op zíjn startpaaltje mikt? Raarr. Even later groet de in het fluor raceoutfitje geklede man in het voorbijgaan vriendelijk. Skip die het niet zo op racefietsers heeft, laat een gedempte woef horen. Waarom geen idee. Ik groet welgemeend terug.

Een achteropkomende spastische jongeman probeert zich zo goed als hij kan voort te bewegen. Hij zingt er moedig hardop bij. Skip draait zich om en blijft gênant staren naar de ongecontroleerde zwaaiende hoekige bewegingen. Hij vindt het een raarr geval. Ik lok hem opgelaten onder valse beloftes mee. Bij elk klappoortje dat we door moeten, kijken Skips ogen me onbegrijpend aan. Wat is er vandaag toch aan de hand? Alles is anders, alles is raarr.

Als klap op de vuurpijl schudt en schokt een clubje van vier in het zwart (dat zou moeten afkleden) gehulde joggers ons tegemoet. Aan hun weelderige gewicht en Rubens-achtige zadeltassen te zien zijn het beginners. Eentje hijgt extreem, een ander ploegt met O-benen (van het paardrijden?) de grond bijna om, de overige twee hebben zo’n paars hoofd van inspanning dat ik voor hun gezondheid vrees. Ondanks dat ik compassie met hen heb, is het groepje een malle aanblik. Skip merkt dat ik moeite heb mijn gezicht in een gepaste plooi te houden en pakt baldadig zijn pluchen inktvis uit mijn linkerhand en zwiert de tentakels vrolijk de lucht in. Met een soort van silly walk parodieert hij zowaar het groepje. Raarr. Het moet niet gekker worden. Ik durf ze nauwelijks aan te kijken als we ze met gemak inhalen.

uit de bundel Bezige Bu (2015)

REMEMBER ME

  Op tweede kerstdag 9 jaar geleden moesten we afscheiden nemen van de meest bijzondere Buhund ooit, mijn heartdog, mijn partner-in-crème. H...