We kijken uit op een verstild vergezicht. Het heeft qua heftigheid potentie voor een schilderij van Van Gogh: in rust hangende vlassige korenhalmen met op de voorgrond vervoering in zuringrood en koolzaadgeel. De belendende bleke pas gemaaide akker zit, hoe toepasselijk, stampvol zaadpikkende kraaien. Een van de drie klaphekjes in het natuurgebied knalt dicht. Voor Skip het sein om zich te melden. Skip rapporteert. Of course. Ware het niet dat een onbekend iemand die ingang gebruikte. Wij staan te genieten aan de overzijde bij het poortje waar we het terrein normaal gesproken verlaten. Om het zorgvuldige opgebouwde ritueel niet te verstoren hurry ik naar het bewuste klaphekje. Te laat. De klap komt hard aan. Gedesillusioneerd kijkt Skip zoekend rond. Ik excuseer me door hem twee in plaats van één meldkoekjes te geven. De volgende keer blijkt het poortjesprogramma onaangetast. Onze afspraak is niet naar de mallemoer.
uit de bundel Bezige Bu (2015)
.JPG)
