BORIS

 

Op menige zondagochtendwandeling liepen we op met de berige zwarte hond en zijn baas. Pas toen we ze weer allebei aan de waterkant in het zonnetje zagen zitten, besefte ik dat we beide heren lang niet gezien hadden. Boris, een voormalige asielhond die het bij zijn eerste baas niet best heeft gehad, moet kelpiebloed in zich hebben. Naast de uiterlijke gelijkenis, is deze leuk eigenwijze hond zeer bedrijvig en heeft hij een gepeperde portie aangeboren talent als drijver. Dat de schat van een hond     op zijn kont zat, was heel vreemd. 

De negenjarige Boris dreef zijn huidige baas tot wanhoop (we schrijven verleden tijd) en drijft in plaats van vee: hardlopers, wielrenners en kano’s. Goedgemutst worstelen ze zich door allerhonde perikelen heen. De reden dat Boris nu zat was niet best. Hij was op zes of zeven plekken gebeten door een kleine gespierde platsnuitterrier, die uit onverwachte hoek ongevraagd fel zijn bijtertjes in hem had gezet. Boris kreeg een infectie en werd flink ziek. Na vier dagen deden de antibiotica en ontstekingsremmers pas hun werk: Boris kwam uit zijn mand. Vandaag was zijn tweede langere uitje. De wonden aan zijn poten waren pijnlijk en hij had flink aan conditie ingeboet. Wij pasten ons tempo aan de strompelende Boris aan. De energieke Skip mocht weggeworpen kluitjes achterna en rende driemaal de afstand.

uit de bundel Bezige Bu (2015)