Mijn honden leer ik
woorden en hun betekenis te begrijpen om zo onze communicatie te optimaliseren.
Billijk dat ik als dank voor hun inzet, naast het correct interpreteren van
hondentaal, eveneens de spreekvaardigheid onder de knie ga krijgen. Waar
hondenvriendin Cruzer de baasjes de oren van het hoofd babbelt (inclusief
bijbehorende pootgebaren), zwijgt Silencio Skip in alle toonaarden.
Tijdens ons
knuffelkwartiertje in bed maak ik aanmoedigende geluidjes. Ik plaag Skip een beetje
om ‘m aan de praat te krijgen. Hij knotert zacht; ik kan geen betere woord
vinden dat de mopperklank omschrijft. Ik boots het na door er een fonetisch abc
op los te laten. Skip doet de overtreffende trap. Om mij te verbeteren of het
zwijgen op te leggen? Tijdens een robbertje, sputter ik speels. Skip begrijpt
dat het spel is en gromt ijverig mee. Leuk! Voor het eerst blaft Skip een korte
blaf voor de gesloten tuindeur om binnen gelaten te worden (voorheen bleef hij
geduldig liggen wachten). ‘Dat is nou net niet de bedoeling, Skip. We focussen
op alle uitingen behalve blaffen.’
Als inspiratie gebruik
ik Scooby Doo en filmpjes van zich verbaal uitende honden. Dog talk: smeekbedes
om meer eten te krijgen, vocale uitnodigingen tot spel, en uitlatingen die nagesynchroniseerd
zijn zoals de Ultimate Dog Tease. Zo goed mogelijk probeer ik de onomatopeeën
zoals snnah, rrrr, uuuuhme, yumyum, jaujaaiw uit te vergroten. Geen weerklank.
Een spreekverbod opleggen, daar zal bij Skip nooit sprake van zijn.
.JPG)
