GESCHIKT

 

Om uit te rusten van zijn avontuurlijke belevenissen mag Skip in de avonduren graag genieten van een adembenemende televisiedocumentaire waarin andere diersoorten zich uitsloven. Zou hij voor de ontspanning kijken, of neemt hij de informatie daadwerkelijk tot zich en spijkert hij zo zijn jachttechnieken bij?

Tussen zijn favoriete programma’s door verschijnen de onvermijdelijke commercials. Iedereen kent waarschijnlijk het reclamespotje van de Landmacht waar een in een strandstoel achterovergelegen knul in zijn achtertuintje van de zon geniet. Aan de andere kant van de heg probeert de norse buurman zijn boxer op briesend commando te laten zitten. De boxer reageert pas als de jongeman van ernaast, op vriendelijke toon ‘zit’ zegt. Dat Skip daadwerkelijk beeld en geluid in zich opneemt, blijkt wel uit het volgende.

We bevinden ons in het lokale losloopgebied. Een man traint er met zijn flatcoated retriever. Ik gebaar Skip om door te lopen, zodat de twee ongestoord kunnen oefenen. Skip kijkt steeds schichtig achterom wanneer hij de bars uitgesproken commando’s hoort. Een dergelijke strenge aanpak is Skip onbekend. Mij is altijd geleerd een spaarzame stem te gebruiken en vriendelijk met je hond om te gaan; hij is er tenslotte voor ons beider plezier. Los daarvan is het hondengehoor sowieso veel beter dan dat van de mens: schreeuwen is onnodig.

De retriever wordt steeds erger afgeblaft. Hij weigert pertinent een commando op te volgen. Eigenlijk is het een gênante vertoning. De hond heeft er geen oren naar en dat hij noodgedwongen de benen neemt is begrijpelijk. De man – die ik ondertussen de sergeant ben gaan noemen – brult loeihard ‘blijf’. Skip blijft als aan de grond genageld staan, terwijl hij niet eens in het blikveld van de drilinstructeur is. Direct na ‘blijf’ wordt er ‘zit’ gebriest. Dan gebeurt er iets heel wonderbaarlijks. Skip gaat prompt en op commando kaarsrecht zitten. Je ziet hem denken ‘laten we maar doen wat de sergeant zegt, anders zwaait er wat.’

Ik schiet onbedaarlijk in de lach om onze blonde knuffel. Nooit geweten dat hij buiten zo perfect was afgericht in het opvolgen van bevelen. Hij verdient terecht het predicaat ‘geschikt’. De sergeant werd nog ziedender. Hem vond ik alleszins niet lachwekkend, dat moest hij toch begrijpen. Terwijl ik Skip uitgebreid prijs, zijn man en hond ineens verdwenen. Ik hoop met de staart tussen de benen. Voor de arme hond (die ik na deze afgang trouwens nooit meer heb gezien) hoop ik oprecht dat zijn baas tijdens het zappen belandt in de Landmacht commercial en zichzelf herkent als iemand die wordt aangevinkt in het vakje ‘ongeschikt’.

uit de dikke pil: Skipkluifjes